[Fic บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน] : Even Now [ฮัวเฮย]

[fay_13]

[Fic บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน] : Even Now

Pairing : เซี่ยอวี้ฮัว x เฮยเสียจื่อ

Rating : PG

Note : ไม่มีอะไรมากนอกจากอารมณ์ของตัวเองล้วนๆ ค่ะ อยากเขียนดราม่า แม้จะไม่ถนัดเลยซักนิด เป็นเรื่องแรกที่กัดฟันเขียนจนจบและทำร้ายตัวละครแบบสุดๆ ปกติจะชอบให้ Happy End นะ แต่เรื่องนี้อยากเขียนดราม่าเป็นครั้งแรกและ อืมมม มันคงเรียกว่า Happy End ไม่ได้ แต่ก็ได้ทำตามความอยากที่สุดแล้ว ส่วนตัวให้เขียนฉากเรทดุเดือด เลือดพล่านอย่างเรื่อง XXX เขียนง่ายกว่าอีก แต่ก็อย่างที่บอกคืออยากเขียนดราม่าค่ะ ขอบคุณที่มาอ่านกัน และเมนท์ให้นะคะ รักคนอ่านที่สุด จุฟๆๆ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++




The dazzling smile was just beyond my reach
How sweet and innocent you were

รอยยิ้มสว่างไสวที่แสนจะเป็นเอกลักษณ์ของคนตรงหน้าดูแล้วช่างน่าหมั่นไส้และชวนให้แย้มรอยยิ้มให้ไม่ต่างกัน ริมฝีปากนุ่มที่ได้สัมผัสซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งหอมหวาน ทั้งบริสุทธิ์ไร้เดียงสาจนน่าแปลกใจ ดวงหน้าหล่อเหลาที่มักจะสวมแว่นดำเอาไว้อยู่ตลอดเวลาเพราะสายตามีปัญหาต่อแสง ฝ่ามือหนาหยาบกร้านจากการจับอาวุธและการฝึกฝนตัวเองอย่างหนักเพื่อเอาตัวรอดในโลกที่แสนจะโหดร้ายใบนี้ รวมถึงอาชีพเสี่ยงตายทุกลมหายใจหากพลั้งพลาดหรือประมาทเพียงนิด

If I could cross my night into the sun
All my words to you, I still wonder what I'd say

“ คุณชาย… กอดผมหน่อยสิครับ “ วาจาออดอ้อนที่นานๆ ครั้งจะได้ยินเรียกรอยยิ้มงามจากดอกท้อแสนสวย วงแขนที่โอบกอดกันยามอยู่บนเตียงนุ่ม ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ยามค่ำคืนจะต้องนอนด้วยกันราวติดเป็นนิสัยไปเสียแล้ว

“ กอด? กอดแบบไหนล่ะเสียจื่อ? “ แสร้งเลิกคิ้วน้อยๆ แล้วถามกลับเจ้างูตัวดีที่วันนี้มันมานอนอ้อนชวนให้ออกแรงยามค่ำคืน หากแต่เซี่ยอวี้ฮัวก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงนอนกอดแบบไหนที่อีกฝ่ายต้องการ วงแขนแกร่งที่ดูผอมบางทว่าแข็งแกร่งกอดกระชับร่างที่ตัวโตกว่าแต่กลับออดอ้อนเป็นสาวน้อย น่าแปลกที่ตนก็ตามใจเสียด้วย เรียกเสียงหัวเราะจากร่างที่ถูกกกกอดแนบอก

สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะไปด้วยกัน บ้านกว้างใหญ่โตที่อาศัยอยู่กันเพียงสองคน ห้องนอนทั้ง 7 ห้องที่ก่อนหน้านี้มักจะใช้สลับหมุนเวียนไปในแต่ละวัน ยามนี้ถูกใช้งานเพียงห้องเดียว ยานอนหลับที่เคยต้องกินก่อนนอน บัดนี้เลิกกินไปนานมากแล้ว

Stray dream of you lit the chain of stars to find the way
In the darkest night of my lost and frozen heart
Long ago…

“ นอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้คุณต้องทำงานไม่ใช่หรือ? ผมเองก็มีงานด้วยเหมือนกัน งานใกล้ๆ ไม่น่าจะเกินอาทิตย์ก็คงจะเสร็จ “ ยื่นหน้าไปหอมแก้มฟอดแล้วเตือนคนรักให้ปิดไฟนอนได้แล้ว เถ้าแก่เซี่ยนั้นภารกิจมากมาย ธุรกิจของตระกูลที่ต้องดูแล สะสางการงานในแต่ละวันนั้นช่างมากมายจนน่าสงสารเลยทีเดียว

“ รู้แล้ว… ดูแลตัวเองด้วยล่ะ กลับมาแล้วโทรหาฉันด้วย “ คำสั่งที่ชวนให้แย้มรอยยิ้มมากกว่าเดิม เพราะมันคือความเป็นห่วงที่อีกฝ่ายแสดงออกมากเท่าที่ได้พยายามอย่างเต็มที่แล้วจากคนที่ชื่อว่า ‘เซี่ยอวี่เฉิน’ คุณชายเก้าผู้ไร้ใจหากแต่คนๆ นี้ไม่เคยจะทำได้ ไม่สิ… เคยทำได้ต่างหาก ก่อนที่จะเจอกับคนสำคัญต่างหาก

Even if things don't change…uh…

“ ครับ… คุณก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ แล้วผมจะกลับมา “ คำสัญญา… ที่เหมือนดังเช่นทุกครั้งที่ต้องออกไปทำงานคว่ำกรวย เพราะต่างเข้าใจในวิถีชีวิตของแต่ละคนดีต่างฝ่ายจึงไม่เคยก้าวก่ายหน้าที่การงานของกันและกัน แล้วสองร่างก็หลับไหลภายใต้ราตรีที่แสนจะสงบสุข

ยามเช้าที่เวียนมาถึงต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน อาหารเช้าแบบง่ายๆ ที่เฮยเสียจื่อลงมือทำ จูบลาก่อนที่ตนจะไปสมทบกับคณะคว่ำกรวย ส่วนเซี่ยอวี้ฮัวก็ไปสะสางธุรกิจของตระกูล

เสียงเฮฮาพูดคุยกันในคณะคว่ำกรวยที่ครั้งนี้ไปไกลจากปักกิ่งนักรวมถึงบางคนก็รู้จักกันดีในหมู่นักคว่ำกรวยด้วยกันจึงไม่ทำให้การเดินทางนั้นน่าเบื่อจนเกินไป จวบจนใกล้ถึงที่หมายจึงควักมือถือขึ้นมากดส่งข้อความไปหาคนรักด้วยรอยยิ้มแล้วแบกสัมภาระไปตะลุยป่าฝ่าดง ขุดดินตามงานที่ได้รับมอบหมายมา

‘ คุณชาย ผมถึงที่แล้วนะเดี๋ยวเข้าป่าแล้วจะไม่มีสัญญาณติดต่อไม่ได้ ตั้งใจทำงานล่ะ แล้วผมจะรีบกลับไปกอดคุณนะ รัก เฮยเสียจื่อ ’ ข้อความที่ตั้งเวลาการส่งเอาไว้ถึงปลายทางทำเอาคนอ่านอมยิ้มน้อยๆ ยังไม่ทันจะกดส่งกลับไปก็มีงานเข้ามาเสียก่อนเลยวางมือถือทิ้งเอาไว้แล้วหันไปตั้งใจทำงานต่อ

So the shadow's dark won't cloud your clear skies
I watched over you, hidden in the dark from you

แต่ละวันผ่านไปจนครบอาทิตย์ เฮยเสียจื่อกลับถึงปักกิ่งแล้วกดโทรหาคนรักด้วยรอยยิ้มที่ดูแล้วมีความสุขกว่าเมื่อก่อน ขายาวๆ ก้าวไปตามทางกลับบ้าน ก่อนจะนึกสนุกเปลี่ยนใจไปหาคุณชายคนงามแทนที่จะกลับไปรอที่บ้าน แอบเช็คกับเลขามาแล้วว่าวันนี้ไม่มีนัดไหนพิเศษเพราะคุณชายฮัวยกเลิกทั้งหมด อีกทั้งกลับมาถึงไวกว่ากำหนดหลายชั่วโมงจึงนึกสนุกที่จะไปเซอไพรซ์คนรักที่ทำงานอยู่

“ ฮัลโหล… คุณชาย.. ผมกลับมาแล้วนะ หืมมม ไม่ต้องๆ เดี๋ยวไปเจอกันที่บ้านแล้วกัน งานคุณยังไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ? “ คุยไปเดินไปเรื่อยๆ เพียงไม่นานก็ถึงร้านกาแฟที่คนในสายประมูลมาได้ มือผลักประตูเข้าไปด้วยรอยยิ้ม แล้วกดวางสายยื่นหน้าไปหอมแก้มนุ่ม แต่กว่าจะได้หอมก็ต้องหลบคมมีดในมือที่ชักออกมาได้ไวสุดๆ

“ โว้… ไม่ต้องต้อนรับกันดุเดือดขนาดนี้ก็ได้มั้งครับคุณชาย “ น้ำเสียงหยอกเย้าคนรักที่พาให้ชะงักอาวุธในมือแล้วส่ายหน้าเบาๆ ชี้หน้าอย่างเข่นเขี้ยวกับการกระทำก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงแล้วปล่อยให้คุณชายคนงามได้จัดการสะสางงานต่อ ส่วนตนก็สั่งกาแฟกับแซนวิชมานั่งกินรอไปเรื่อยๆ จนเซี่ยอวี้ฮัวจัการสะสางกองงานของวันเสร็จเรียบร้อยถึงได้เตรียมตัวกลับกัน มือหนาคว้าเป้ขึ้นมาสะพายเตรียมกลับบ้าน หากแต่…มีสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น เพียงย่างเท้าออกนอกร้านเท่านั้น

Stray dream of you lights the chain of stars to find the way
In the darkest night of my lost and frozen heart

ปัง!!

นัดแรกเริ่มขึ้นพร้อมๆ กับห่ากระสุนที่พุ่งเข้าหาเป้าหมายอย่างเกรงกลัวกฏหมาย ร้านกาแฟกลางเมืองหลวงบัดนี้กลายเป็นสนามรบ บอดี้การ์ดที่แฝงตัวอยู่แยกย้ายจัดการตามหน้าที่ ทั้งคุ้มกันเจ้านายและจัดการเก็บกวาดมือปืนทั้งหลายที่ถูกส่งมาเก็บเซี่ยอวี้ฮัว กว่าจะจัดการสถานการณ์ให้เรียบร้อยได้ก็กินเวลาอยู่ครู่ใหญ่เลยทีเดียว

“ คุณชาย.. ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่าครับ? “ หัวหน้าบอดี้การ์ดที่เข้ามาถามไถ่เจ้านายที่ตอนนี้อยู่ในวงแขนของบุรุษชุดดำที่กอดเอาไว้อย่างปกป้อง กลิ่นกำมะถัน กลิ่นคาวเลือดเจือจางปะปนอยู่ในอากาศ หากแต่เป้าหมายหลักส่ายหน้าน้อยๆ บอกว่าตนไม่เป็นอะไร

Even now… Even now…

“ เสียจื่อได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า? “ มือเรียวแตะคนรักที่เอาตัวเข้าปกป้อง ไม่ยินยอมให้ใครหน้าไหนได้ทำร้ายบุคคลอันเป็นที่รัก ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับเงียบกริบผิดวิสัย กลิ่นสนิมเหล็กคาวใกล้จมูกเสียจนน่าแปลกใจ มือเรียวแตะผู้ที่กอดตนเอาไว้ก่อนจะเบิกตากว้าง เลือด!!

“ ดีจังนะ… ที่คุณไม่เป็นอะไร… “ เสียงเบาหวิวที่ดังขึ้นข้างหู ใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มดังเช่นปกติ หากแต่แว่นตาที่มักสวมใส่ประจำหลุดหล่นแตกเผยดวงตาสองสีที่มองใบหน้างามอย่างรักใคร่ไม่มีเปลี่ยนแปลง ก่อนจะปิดปรือลงพร้อมๆ กับมือหนาที่ค่อยๆ ร่วงหล่นลงไปที่พื้น ลมหายใจแผ่วเบาจนแทบไม่รู้สึก

“ เสียจื่อ!! เสียจื่อตอบฉันสิ!! เรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้!! “ ร่างสูงที่ทรุดแน่นิ่งกลางหลังถูกยิงด้วยอาวุธสงคราม โลหิตแดงฉาน ทะลักจากร่างเสียจนนองพื้น เสื้อผ้าที่สวมใส่ชุ่มด้วยเลือดข้น เพียงไม่นานก็ถูกส่งถึงมือหมอ ผ่าตัดเร่งด่วน แพทย์มือดีที่สุดถูกตามตัว ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรักษาชีวิตนี้เอาไว้ให้จงได้!!

More than the world and more than life to me you're so dear
You won't be hurt

กว่าสิบชั่วโมงผ่านไปไฟหน้าห้องผ่าตัดดับลงพร้อมๆ กับนายแพทย์ผู้รับหน้าที่ผ่าตัดเดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม หนักใจ ยิ่งนำความเครียดเขม็งมาให้ผู้เฝ้ารอด้วยความหวัง ร่างเพรียวที่เปรอะเปื้อนเลือดของคนรักไม่ยอมที่จะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ว่าหัวหน้าบอดี้การ์ดจะขอร้องเพียงใดก็ตาม เสื้อเชิ้ตสีชมพูยามนี้เป็นรอยแดงที่กลายเป็นสีน้ำตาลบางส่วน ใบหน้าหวานสะสวยมอมแมมด้วยฝุ่นผงและเลือด

“ ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่กระสุนถูกที่กระดูกสันหลัง คนไข้อาจเป็นเจ้าชายนิทราตลอดชีวิต ตอนนี้หมอคงต้องให้อยู่ในห้อง ICU เพื่อสังเกตุอาการไปก่อนนะครับ “ เอ่ยเพียงเท่านี้ก็ปล่อยให้ร่างเพรียวทรุดนั่งที่เก้าอี้ ดวงตาดอกท้อสั่นไหว เจ้าชายนิทราอย่างนั้นหรือ?

My words to you, gently whispered through the windowpane
They just fade away from my lips – "I love you"

หลายวันผ่านไป ล่วงเลยผ่านจนเป็นอาทิตย์และเป็นเดือนร่างสูงที่ยังคงนอนนิ่ง เปลือกตายังคงปิดสนิท เครื่องหายใจที่ยังคงต้องใส่เอาไว้เพื่อประคองชีวิตคนไข้ ร่างที่เคยมีกล้ามเนื้อเริ่มซูบลงเพราะไม่ได้ใช้งานจึงไม่อาจคงสภาพเอาไว้ได้ สายน้ำเกลือที่ถูกเสียบเอาไว้เพื่อให้สารอาหารแก่ผู้ที่ยังหลับไหลอยู่แม้จะล่วงเลยมาเป็นเดือนๆ แล้วก็ตาม

หลังจากเหตุการณ์ลอบยิงเซี่ยอวี้ฮัวลากผู้สมคบคิดทั้งหมดออกมาแล้วจัดการจนหมดสิ้นจนเรียกได้ว่าแทบจะล้างตระกูลกันเลยทีเดียว ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องล้วนแต่ถูกสังหารทิ้งอย่างไร้ปราณีไม่เว้นแม้แต่ผู้เดียว ดอกท้อที่ชุ่มไปด้วยคาวโลหิตเสียจนแดงฉาน ดวงตาคมกร้าวยามลงมือนั้นไม่มีสั่นไหวเลยสักนิด ฟาดฟันศัตรูนับสิบให้แดดิ้นลงไปแทบเท้า หากแต่พายุที่พัดอึงในใจไม่มีลดทอนลงเลยสักนิด ภาพใบหน้าคนรักที่จมกองเลือดไม่ต่างจากฝันร้ายที่ตามหลอกหลอน หลับตานอนครั้งใดก็ไม่อาจปิดลงได้สนิท สุดท้ายก็จำต้องกินยานอนหลับเพื่อที่จะได้พักผ่อน

วันนี้ร่างงามก็ยังคงมานั่งอยู่ข้างเตียงนุ่มเช่นเคย บ้านที่เคยคุ้น เตียงนุ่มที่เคยอิงแอบกันทุกค่ำคืนถูกยกให้กับผู้ที่อยู่ในห้วงนิทรา เฝ้ารอว่าวันใดอีกฝ่ายจะลืมตาตื่นขึ้นมา จะพิการก็ไม่เป็นไร จะต้องคอยดูแลไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ตนก็จะทำ ขอเพียงแค่อีกฝ่ายลืมตาตื่นเท่านั้นก็พอ…

“ เสียจื่อ… ตื่นได้แล้วนะ นายจะนอนไปถึงไหน? อย่าขี้เซานักสิ ตื่นขึ้นมาพูดกับฉันได้แล้วนะ เอาแต่นอนแบบนี้ตัวนายมีแต่ขนขึ้นแล้วนะ เสียจื่อ… ฉันรักนาย ได้โปรด.... ลืมตาเถอะ อย่าทิ้งฉันเอาไว้แบบนี้ นายบอกว่ารักฉันไม่ใช่หรือไง? เสียจื่อ… “ กุมมือที่ผ่ายผอมเอาไว้แน่น ก้มหน้าลงเอาแก้มแตะอย่างออดอ้อน น้ำเสียงหวานสั่นเครือก่อนที่น้ำตาจะหยดใส่ เจ็บปวด ทรมานเสียยิ่งกว่าอะไรดี ร้าวรานจนแทบไม่อยากหายใจ

Stray dream of you lights the chain of stars to find the way
In the darkest night of my lost and frozen heart

ทุกๆ วันเฝ้ารอเพียงอีกฝ่ายจะลืมตาขึ้นมา แม้จะลมๆ แล้งๆ แต่ก็ยังเฝ้ารอ ขวบปีล่วงเลยแต่ผู้ที่นิทราอยู่นั้นก็ยังไม่ลืมตาตื่นเสียที หากแต่ตนก็ยังเฝ้ารอต่อไป แม้จะลมหายใจสุดท้ายของชีวิตก็ตาม







เฮยเสียจื่อ.... ฉันรักนาย...







Even now…












END

[schneewittchen]

ดราม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!
โฮๆๆๆๆๆๆ จะมีภาคต่อใช่มั้ยๆๆๆๆๆๆ เอาแว่นคืนม๊าาาาาาาาาาาา!

[Rozenkreuz]

มันแปลกมาก คือวันนี้ตื่นมาอยู่ๆก็มีความคิดในหัวผุดขึ้นมาเหมือน Notification LINE
"อยากแต่งดราม่าจัง" คือปกติไม่ชอบดราม่า ไม่ชอบอ่าน(นานๆอ่านทีเวลาจู่ๆก็เกิดอารมณ์อยากได้เรื่องเศร้าๆ) ยิ่งไม่เคยแต่งด้วยซ้ำ
เปิดเรื่องนี้อ่านแล้วช็อตไปนิดหน่อย ฮือ มีคนชิงตัดหน้าไปแล้ว ได้อ่านดราม่าแล้ว น้ำตาก็ร่วงแล้ว ปวดหัวจี๊ดๆแล้ว แต่ก็โล่งเพราะไม่ต้องทำตามสัญชาติญาณแล้ว (คือเกลียดการแต่งดราม่าแต่แค่อยากแต่งขึ้นมาเฉยๆไม่มีเหตุผล) อารมณ์ในตอนนี้ช่างขัดแย้ง แต่ก็รู้สึกว่าบรรลุจุดมุ่งหมายได้โดยการอ่านแล้ว
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านครับ กระซิกๆ เฮยๆของโผมมมมมมม ไม่นะ ต้องฟื้นสิ แง //กลายเป็นว่าตอนนี้อยากอ่านเรื่องจบ Happy
เฮยเฮยยยยยย *โหยหวน*

[The_Dark_Lady]

อ่อยยยย...ดราม่าแรงงงงง
สงสารคุณชายจริง(จากที่ปกติจะหมั่นไส้ ถถถถถ)
ต้องมาเฝ้าคอยแบบนี้มันทรมานเนอะ...
รีบลืมตาขึ้นมาซักทีนะ งูดำที่รัก...

[fay_13]

ดราม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!
โฮๆๆๆๆๆๆ  จะมีภาคต่อใช่มั้ยๆๆๆๆๆๆ  เอาแว่นคืนม๊าาาาาาาาาาาา!

มีดีไหมคะ?? อยากให้จบแบบนี้อยู่นะ แบบว่าไปเดาตอนที่เหลือเองว่าพี่เฮยจะฟื้นหรือไม่ ชอบเขียนแบบปลายเปิดค่ะ อิอิ / โดนตียยยยยยยยย์

มันแปลกมาก คือวันนี้ตื่นมาอยู่ๆก็มีความคิดในหัวผุดขึ้นมาเหมือน Notification LINE
"อยากแต่งดราม่าจัง" คือปกติไม่ชอบดราม่า ไม่ชอบอ่าน(นานๆอ่านทีเวลาจู่ๆก็เกิดอารมณ์อยากได้เรื่องเศร้าๆ) ยิ่งไม่เคยแต่งด้วยซ้ำ
เปิดเรื่องนี้อ่านแล้วช็อตไปนิดหน่อย ฮือ มีคนชิงตัดหน้าไปแล้ว ได้อ่านดราม่าแล้ว น้ำตาก็ร่วงแล้ว ปวดหัวจี๊ดๆแล้ว แต่ก็โล่งเพราะไม่ต้องทำตามสัญชาติญาณแล้ว (คือเกลียดการแต่งดราม่าแต่แค่อยากแต่งขึ้นมาเฉยๆไม่มีเหตุผล) อารมณ์ในตอนนี้ช่างขัดแย้ง แต่ก็รู้สึกว่าบรรลุจุดมุ่งหมายได้โดยการอ่านแล้ว
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านครับ กระซิกๆ เฮยๆของโผมมมมมมม ไม่นะ ต้องฟื้นสิ แง //กลายเป็นว่าตอนนี้อยากอ่านเรื่องจบ Happy
เฮยเฮยยยยยย *โหยหวน*

ได้ไงคะ เอามาแลกกันสิคะ อิอิ ตอนต่อไปเป็นตัวประกันอยู่นะเออ หุๆๆ

อ่อยยยย...ดราม่าแรงงงงง
สงสารคุณชายจริง(จากที่ปกติจะหมั่นไส้ ถถถถถ)
ต้องมาเฝ้าคอยแบบนี้มันทรมานเนอะ...
รีบลืมตาขึ้นมาซักทีนะ งูดำที่รัก...

คุณชายคือดีงามค่ะ คุณชายไม่เคยผิด /อวยอย่างจริงจัง

ฟิคนี้เป็นการทำร้ายทั้งคุณชายแบบจริงจังเรื่องแรกเลยค่ะ ปกติจะรังแกพี่เฮย งานนี้ขอรังแกคุณชายบ้าง / โดนพลองฟาดดับ

[Luckey.B]

TT^TT โฮๆๆๆๆๆ สงสารคุณชายแรงงงงง
พี่แว่นนนน ฟื้นเลยนะ ให้ไวเลย (เขย่าตัวพี่แว่น // โดนคุณชายถีบทันที)

[kuramajoy]

ทำไมเรารู้สึกเหมือนเคยอ่าน
คุณชายอ่อนโยนมาก เป็นเวอที่คุณชายไม่หื่นดีใจด้วยนะนายมองชื่อคนแต่งแรง
รอคอยให้เจ้าหญิงนินทราฟื้นนะ ฮือ

[fay_13]

TT^TT โฮๆๆๆๆๆ สงสารคุณชายแรงงงงง
พี่แว่นนนน ฟื้นเลยนะ ให้ไวเลย (เขย่าตัวพี่แว่น // โดนคุณชายถีบทันที)

ถถถถถถถถถถถถ ปล่อยแว่นนอนไปเถอะข่าาาาาาาาา

ทำไมเรารู้สึกเหมือนเคยอ่าน
คุณชายอ่อนโยนมาก เป็นเวอที่คุณชายไม่หื่นดีใจด้วยนะนายมองชื่อคนแต่งแรง
รอคอยให้เจ้าหญิงนินทราฟื้นนะ ฮือ

มองชื่อนกแรงนี่หมายความว่าไงวะจิ้ง? /ตรบปลิว

คุณชายอ่อนโยนซำเหมอเหอะ ชิๆๆ

[FunnyLee]

งื้อ ทำไมมันมาม่าขนาดเน้ สงสารคุณชายเก้าจัง
นายแว่นตื่นมาไวๆนะ