[OS] อดีต [เอ่อร์เสีย]

[kakujo]

Title : อดีต
Fandom : DMBJ
Genre : BL
Rating : PG
Paring : อู๋เอ่อร์ไป่ x อู๋เสีย


เสียงเคาะประตูเรียกให้ชายที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากับการทำงานเงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตาคู่คมหรี่ลงเล็กน้อย
"มีอะไร"
"นายท่านครับ นายท่านใหญ่มาหาครับ" คำพูดของลูกน้องเรียกให้คิ้วที่ขมวดคลายออก มือหนาวางปากกาลง
"บอกพวกเขาว่า เดี๋ยวฉันลงไปหา"
"ครับผม"

"พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ สวัสดีครับ" เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายร่างสูง นัยน์ตาดุดันอ่อนแสงลงนิดหน่อยเมื่อเห็นพี่ชายกับพี่สะใภ้นั่งคุยเล่นกันอยู่บนโซฟา
"อ้าว เจ้ารอง ว่าไงๆ" พี่ชายคนโตที่แสนใจดีของตระกูลอู๋ทักด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
"ลมอะไรพัดพี่ๆ มาถึงนี่ละเนี่ย"
"ก็นานๆ ทีก็อยากแวะมาเยี่ยมบ้าง เปลี่ยนบรรยากาศน่ะ แม่เขาก็บอกว่าไม่ได้เจอนายนานแล้ว ไม่รู้ว่าทำงานจนเป็นอะไรไปแล้วหรือเปล่า" เสียงพูดเชิงสัพยอกเรียกให้คนถูกแซวกระตุกรอยยิ้มบาง ต่างจาก 'แม่' ที่ตวัดสายตามองไปยังสามี
"เฮียละก็ ใครเค้าพูดแบบนั้นกัน" พี่ใหญ่ของตระกูลหัวเราะลั่น เขามองบรรยากาศอบอุ่นตรงหน้า แม้ใบหน้าเขาจะยังนิ่งเรียบไม่ต่างจากทุกที แต่เขาก็มีความสุขที่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้
เสียงหัวเราะของพี่คนโตเรียกให้ร่างเล็กที่ลับๆ ล่อๆ อยู่ชะโงกหน้าออกมา เขาเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย
"คนตระกูลอู๋เขาหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้รึ" เสียงนิ่งติดดุดันทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ใบหน้าใสที่โผล่มาครึ่งหนึ่งหลบไปอยู่ข้างหลังคุณพ่ออีกครั้ง
"นี่ อู๋เสีย ทักอารองหรือยัง มัวแต่ลับๆ ล่อๆ อยู่นั่นแหละ" อู๋ฉีหยงหันไปมองลูก ก่อนจะใช้มือหนาช้อนคนที่ซ่อนอยู่ข้างหลังมาวางบนตัก
"สะ...สะ...สวัสดีครับ อารอง..." เสียงเด็กน้อยสั่นระริก
"อายุขนาดไหนแล้ว ทำไมไม่พูดจาให้มันฉะฉาน เอาใหม่" เสียงดุดันทำให้นายน้อยสามของทุกคนหดคอลงด้วยความกลัว ส่วนพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้กำลังกลั้นขำกันตัวสั่น
"สวัสดีครับ อารอง!"
"ดีมาก เป็นทายาทตระกูลอู๋ ต้องทำตัวให้ดี เข้าใจมั้ย" เสียงเรียบแต่เข้มงวดเรียกให้เด็กน้อยคอตก
"ครับ...."
"หือ?"
"ครับผม อารอง!"

หลังจากเคลียร์งานที่คั่งค้างเสร็จไปจนเกือบหมด อู๋เอ่อร์ไป่ก็ตัดสินใจพักผ่อนด้วยการไปอาบน้ำ
"เจ้ารอง ชาหน่อยมั้ย" พี่ใหญ่ที่กำลังคุยเรื่อยเปื่อยกับพี่สะใภ้อยู่ในห้องอาหารทักเมื่อเห็นเขาเดินผ่าน มือหนายกกาน้ำชาขึ้น
"เอาก่อนเลยครับพี่ใหญ่ ผมว่าจะไปอาบน้ำให้สดชื่นซะหน่อย"
"งั้นก็ตามสบาย จริงสิ เดี๋ยวเจ้าสามจะมานะ" ชื่อของใครบางคนทำให้เขาคิ้วกระตุก
"พี่เห็นว่าเราสามพี่น้องไม่ได้มาเจอกันนานละก็เลยชวนมาด้วย อีกสักพักก็คงมาแล้วละ เราก็รีบไปอาบน้ำ จะได้มานั่งคุยกัน" แม้อู๋ฉีหยงจะเป็นคนง่ายๆ แต่ก็ค่อนข้างแน่วแน่ในความคิดของตัวเอง เพราะฉะนั้นไม่ค่อยมีคนขัดความต้องการได้เท่าไร
"อู๋เสียละครับ"
"หลับปุ๋ยไปแล้วล่ะจ่ะ" พี่สะใภ้ตอบด้วยรอยยิ้ม เขาพยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองไป

ประตูห้องนอนแขกที่เปิดแง้มอยู่ทำให้เขาชะงักขา คิ้วเรียวขมวดนิดหน่อยเมื่อคิดได้ว่าห้องนี่คือของประจำของพี่ชายคนโต
เขาหมุนตัวกลับแล้วค่อยๆ เปิดประตู นัยน์มองเข้าไปในห้องที่เปิดไฟสลัวๆ บนเตียงกลางห้องมีร่างเล็กของหลานชายคนเดียวนอนอยู่ ขาเล็กเตะผ้าห่มซะจนมันไปกองอยู่ที่ปลายเตียง
เขาส่ายหัวด้วยความอ่อนใจ ร่างแกร่งเดินเข้าไปใกล้
แม้ช่วงนี้จะไม่ใช่หน้าหนาว แต่อากาศช่วงเย็นก็ไม่ได้อุ่นพอให้มานอนแผ่โดยไม่ห่มผ้า...และเปิดพุง
...พรุ่งนี้ต้องดุซะหน่อย...
มือแกร่งดึงเสื้อมาปิดท้องของหลานชายก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุม
ยังไม่ทันจะทำอะไรต่อ หลานตัวดื้อของเขาก็เตะผ้าห่มจนมันแทบจะมากระแทกหน้าเขา
เส้นบนขมับแทบจะขาดผึง
...ไอหลานดื้อ!...
เขากระชากผ้าห่มขึ้นมาแล้วสะบัดคลุมตัวคนบนเตียงอีกรอบ แต่ครานี้เขาไม่พลาด ฉวยโอกาสที่เจ้าเด็กดื้อกำลังพลิกตัวเอาผ้าห่มพันจนกลม
คนโดนแกล้ง (?) ส่งเสียงประท้วงในลำคอ แต่เขาก็ไม่สนใจ ยืนยิ้มอย่างผู้ชนะ (?)
"พี่รองแกล้งหลาน" เสียงแผ่วๆ ดังมาจากทางประตู เขาหันขวับไปมองก็เห็นใบหน้ากวนประสาทของอู๋ซันเสิ่งโผล่มา
"ไอสาม!" อยากจะตะโกนด่าเสียงดัง แต่ว่าก็ไม่อยากให้เด็กน้อยตื่นจึงได้แต่พูดขมุบขมิบจนเสียงแทบจะไม่ออกมา
"ไปฟ้องพี่ใหญ่ดีกว่า" พูดจบใบหน้าหลั่นล้าก็หายไป เขาขยับตัวจะไปเอาเรื่อง แต่เด็กน้อยที่เพิ่งโดนเขาพัน (?) ไปเมื่อครู่ก็ใช้ความสามารถดิ้นจนหลุดออกมา มือน้อยจับหมับเขาที่มือของเขา
นัยน์ตาคมตวัดกลับมา มือหนาทำท่าจะสะบัดออก แต่เสียงงึมงำจากคนตัวเล็กก็ดึงสติเขาไว้
"งื้อ....อารอง....." เขากระพริบตาปริบๆ
"อย่าดุสิครับ....อู๋เสียกลัวนะ..." เสียงสั่นเครือของหลานชายทำให้กำแพงที่สร้างขึ้นมาอ่อนยวบยาบ
เขาถอนหายใจยาว นัยน์ตาคู่คมมองคนที่นอนอยู่ด้วยสายตาอบอุ่น ร่างสูงนั่งลงบนเตียง มือแกร่งข้างที่ว่างลูบเรือนผมสีน้ำตาลเบาๆ
"ฉันดุแกเพื่อตัวแกเองนะอู๋เสีย" น้ำเสียงเอ็นดูที่ไม่ค่อยได้ใช้ถูกเปล่งออกมา คนถูกบ่นส่งเสียงงึมงำในลำคอ เขาหัวเราะ
"เจ้าหลานดื้อเอ้ย..."

"เจ้าสามทำอะไรของแกน่ะ" อู๋ฉีหยงทักเมื่อเห็นน้องชายยืนหัวเราะคิกคักแอบมองผ่านลอดประตูอยู่ อู๋ซันเสิ่งหันมามองพร้อมกับกวักมือเรียกเขายิกๆ สองสามีภรรยามองหน้ากันก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปใกล้
เขามองเข้าไปในห้อง ภาพที่เห็นทำให้เขาเผลอแย้มรอยยิ้มกว้าง
ร่างสูงใหญ่ของอู๋เอ่อร์ไป่ที่บอกว่าจะไปอาบน้ำกำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ นัยน์ตาคู่คมปิดสนิท มือข้างหนึ่งถูกหลานจอมซนกุมไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็วางอยู่บนแผ่นหลังเจ้าตัวแสบ
ในขณะที่อู๋เสียก็นอนหนุนตักอารองที่ตัวเองกลัวนักกลัวหนา มือข้างที่ไม่ได้กุมก็เกาะเอวอาตัวเองไว้แน่น
"อะไรทำให้เกิดภาพแบบนี้นะ" อู๋ซันเสิ่งพูด พี่ชายคนโตหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวหันหลังวิ่งลงไปข้างล่าง น้องชายหันขวับมองตาม
"พี่ใหญ่ จะไปไหนน่ะ" เขาถามเสียงเบา
"เอากล้องๆๆๆ" พูดแล้วร่างใหญ่ก็หายลับไป ทิ้งให้หนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะคิกคัก

นัยน์ตาคมมองรูปภาพในมือนิ่ง แม้นัยน์ตานั้นจะไม่ได้ทำให้สาวหันหลังขวับมองตามได้เหมือนตอนยังหนุ่ม แต่ก็ยังเต็มไปด้วยเสน่ห์ลึกลับที่ใครๆ ก็อยากค้นหา
เขายังคงมองรูปภาพในมือนิ่ง รูปของเขาเมื่อหลายปีก่อนที่เผลอหลับไปที่เตียง แล้วบนตักก็มีหลานชายตัวน้อยนอนซุกอยู่
ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนั้นทั้งเขาทั้งอู๋เสียมาอยู่ในสภาพนี้ได้ยังไง แต่เขายังจำได้ว่าตอนที่อู๋ซันเสิ่งยื่นรูปนี้ให้เขาพร้อมกับใบหน้าล้อเลียนเขาทำหน้าไม่ถูกขนาดไหน
วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาเถียงอะไรหมอนั่นไม่ออก ทำได้แต่แกล้งเป็นหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วเดินหนีเข้าห้องมา
รูปนี้เขาก็ยังเก็บไว้ เอาไว้มองเวลาคิดถึงวันเก่าๆ มันเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เขารู้สึกถึงความอบอุ่นอยู่ในใจลึกๆ ของคำว่าครอบครัว อู๋ฮีหยง อู๋เอ่อร์ไป่ อู๋ซันเสิ่ง และ อู๋เสีย
...ว่าแล้วก็คิดถึงชะมัด...
เขาถอนหายใจยาว เบนสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้าใสมีปุยเมฆสีขาวลอยแผ่วเบาน่าจะทำให้หัวใจเขาสดใส แต่ทว่าเรื่องที่ผ่านมาในปีนี้มันหนักหน่วงเกินไป
อู๋ซันเสิ่งหายไปตัวไป...ตั้งแต่วันนั้นมาก็จะปีหนึ่งแล้ว
"นายท่านครับ" เขาหลุดจากภวังค์
"นายน้อยมาพบครับ" ชื่อของใครบางคนทำให้เขาหันขวับ ร่างสูงลุกพรวดแล้วก้าวฉับๆ ไปที่ประตู มือหนาดึงบานประตูเปิดออก
"อู๋เสียมาเรอะ?!"

เขามองร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ที่ชุดรับแขก นัยน์ตากลมโตมองออกไปหน้าบ้าน แม้จะมีลูกน้องของเขาเดินไปเดินมาแต่สายตาก็ไม่ได้จับจ้องที่ใครเป็นพิเศษ มือแกร่งหมุนถ้วยชาในมือ
เขามองท่าทางที่เปลี่ยนไปของหลานชาย
"อู๋เสีย" เสียงเข้มของเขาเรียกให้อีกคนหันมา
เขาไม่ได้เจอหมอนี่จะปีแล้ว เจอกันครั้งล่าสุดคือหลังจากเกิดเรื่องกับไอสามใหม่ๆ อู๋เสียที่อยู่ตรงหน้านี้ ใช่หลานเขาจริงๆ หรอ
"อารอง สวัสดีครับ"
"ไปคุยกันข้างบน" พูดจบแล้วก็ไม่รออีกคนตอบ เขาหันหลังแล้วเดินกลับขึ้นไปที่ห้องทำงานทันที

"มีธุระอะไรล่ะ ถึงมาหาฉันถึงที่นี่" เขาทักอีกฝ่ายด้วยสายตาสงสัย สงสัยถึงสาเหตุที่มา และสงสัยถึงท่าทีของอีกฝ่ายทีแปลกไป
อู๋เสีย...หรือเทียนเจินที่ใครๆ ก็เรียกกัน
หลานชายของเขาจะดูซื่อๆ ไร้เดียงสาอยู่เสมอ จนบางทีเขาก็นึกเป็นห่วงว่าหลานคนนี้จะไปไกลได้สักแค่ไหน แต่ดูจากร้านที่เปิดอยู่ก็คิดว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แม้ตอนนี้จะรับร้านของเจ้าสามมาช่วยดูแลอีกร้าน
นอกจากนี้ยังคว่ำกรวยมาแล้วตั้งหลายสุสาน ตอนได้ยินครั้งแรกเขาก็ยังนึกแปลกใจว่า ไอหลานอ่อนปวกเปียกของเขาจะไปสู้กับใครเขาไหว แต่ว่าก็รอดมาได้ทุกครั้ง
แม้เหตุการณ์หลายๆ อย่างจะบังคับให้อู๋เสียโตขึ้น แต่ก็ไม่ได้มากไม่ได้มายอะไร เขายังจำได้ว่าล่าสุดที่เจอกันก็ยังดูเหมือนเดิม แต่วันนี้กลับไม่เหมือนเดิม
"พอดีแวะมาแถวนี้นะครับ ก็เลยแวะมาเยี่ยมอารองซะหน่อย อาสบายดีนะครับ"
"ก็สบายดี แกล่ะ ที่ร้านทั้งสองร้านโอเคอยู่ใช่มั้ย"
"ปกติดีครับ วุ่นๆ นิดหน่อย แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร ลูกน้องอาสามจัดการค่อนข้างยาก แต่ว่าก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเท่าไรครับ" เขามองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ร่างสูงที่มีท่าทีนิ่งเงียบกว่าทุกทีมีเพียงสายตาที่ตวัดมองไปมา
สายตาที่เฉียบขาดจนเขาไม่คุ้นชิน
"อารองครับ" อีกฝ่ายเรียกเมื่อเห็นเขาเอาแต่มองไม่พูดไม่จา
"ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ดีแล้ว ไอสามมันสร้างปัญหาไว้เยอะ แกต้องมาคอยเช็ดคอยล้าง แต่ถ้าไหวอยู่ก็ดีแล้วล่ะ" อาจจะเป็นเพราะเขาทำเสียงอ่อนลงเล็กน้อยคนตรงหน้าถึงกระตุกนิดหน่อย นัยน์ตานิ่งไหววูบเพียงครู่หนึ่งแล้วเปลี่ยนกลับมาเป็นเหมือนเดิม
"แล้วเพื่อนๆ แกละ เป็นยังไงบ้าง หวังพังจื่อ ใช่มั้ย" เขาจงใจพูดชื่อของใครบางคนออกไป คนตรงหน้าเขากระตุกอีกนิดหน่อย
"น่าจะสบายดีครับ ล่าสุดที่ส่งจดหมายมา เหมือนจะเข้ากับคนที่หมู่บ้านได้แล้ว คิดว่าน่าจะตั้งรกรากอยู่ที่นั่นแหละครับ" เขาพยักหน้า
"แล้วหลานชายตระกูลเซี่ยละ ได้ติดต่อบ้างหรือเปล่า หลานสาวตระกูลฮั่วด้วย" ชายหนุ่มกัดริมฝีปากแน่น
"เสี่ยวฮัวสบายดีครับ ส่วนซิ่วซิ่วเท่าที่ฟังมาจากเสี่ยวฮัวน่าจะสบายดี" เสียงที่สั่นเล็กน้อยเรียกให้เขาถอนหายใจ มือหนายกขึ้นรองคางตัวเอง นัยน์ตาคมมองนัยน์ตาของคนอ่อนวัยกว่านิ่ง
"แล้วจางฉี่หลิงละ ได้ข่าวหมอนั่นบ้างหรือเปล่า" เท่านั้นแหละ กำแพงที่อีกฝ่ายพยายามสร้างก็พังทลาย ใบหน้านิ่งที่ฝืนทำมลายหายไปจนหมดเหลือเพียงแต่ใบหน้าที่คุ้นเคยของอู๋เสีย กับ สายตาที่บอกเขามาอย่างชัดเจนว่า
...ผมไม่ไหวแล้วครับอารอง...
"ไม่ไหวก็บอกว่าไม่ไหว ฉันไม่ใช่ใครที่ไหน ไม่เห็นต้องปั้นสีหน้าเลย" ทำนบน้ำตาพังทลาย ใบหน้าคมคายของนายน้อยสามซุกลงกับฝ่ามือแล้วร้องไห้โฮออกมาทันที เขาถอนหายใจยาว
ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้ เขาพิงตัวกับโต๊ะ ใบหน้าหันมองไปทางประตูห้อง มือแกร่งยกขึ้นลูบผมสีน้ำตาลแผ่วเบา
ตั้งแต่อู๋ซันเสิ่งหายไป อู๋เสียก็ต้องแบกรับทุกอย่างมาโดยตลอด ต้องดูแลทั้งร้านของตัวเอง ดูแลทั้งร้านของหมอนั่น แล้วยังลูกน้องกร่างๆ ทั้งหลายทั้งปวงที่ต้องคอยกำราบ
คนสนิทที่พึ่งพาได้สักคนก็ไม่มี
นายอ้วนหวังก็ไม่สามารถกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้
จางฉี่หลิงก็หายตัวไป
พานจื่อ...ก็จากไปเสียแล้ว
อีกทั้งยังเรื่องของไอหมอนั่น เซี่ยเหลียนหวน ที่คงทำให้หลานของเขาช็อคพอดู
เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วขนาดนี้ ต่อให้เป็นคนที่ใจแข็งมากๆ ก็คงรับไม่ไหว แล้วนี่เป็นแค่อู๋เสียตัวเล็กๆ เทียนเจินตัวน้อยที่เติบโตมาท่ามกลางความสวยงามของโลก
เขาจะรับทุกอย่างไหวได้ยังไง
"ร้องออกมาซะให้พอ วันนี้แกมีสิทธิ์ระบายทุกอย่างออกมาได้ อารองคนนี้จะไม่ว่าอะไรแกสักคำ"

เขายืนมองชายหนุ่มที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงด้วยสายตาเอ็นดู
อายุขนาดนี้แล้ว ก็ยังทำตัวเหมือนเด็กๆ ยังถีบผ้าห่มไปปลายเตียงไม่ยอมห่มเหมือนเดิม
เขาโคลงหัวก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้ ครานี้ไม่เหมือนตอนเด็กเพราะหมอนั่นงึมงำคำว่าขอบคุณแล้วหลับปุ๋ยต่อโดยไม่สนใจจะตื่นมามองว่าใคร
อู๋เอ่อร์ไป่ทรุดตัวลงนั่งบนเตียง นัยน์ตายังคงมองคนที่หลับปุ๋ยอยู่
หลังจากร้องไห้เหมือนคนบ้า อู๋เสี่ยก็กลับมาเป็นหลานชายคนเดิมของเขา แล้วพอหมดมื้อเย็นหมอนั่นก็ขอตัวมาอาบน้ำและพักผ่อน คราแรกเขาว่าจะไม่สนใจ แต่ว่าก็อดห่วงไม่ไหวเลยเข้ามาดู
ภาพที่เห็นก็ยังเป็นเหมือนเดิม อู๋เสียที่ไม่ยอมห่มผ้าห่ม
เขาลุกขึ้นยืน บิดซ้ายบิดขวานิดหน่อย
ยังไม่ทันจะก้าวเดินไปไหน มือก็ถูกคว้าไว้ เขาตวัดสายตาไปมอง ราวกับมีภาพซ้อนทับกับในอดีต เพียงแต่ว่ามือที่จับมือเขาไว้ไม่ใช่มือเล็กๆ ของเด็กน้อยเสียแล้ว เป็นมือใหญ่ของชายหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่ง
มือที่ไม่ได้นุ่มเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
มือที่ทั้งแข็งกร้านและหยาบกระด้าง
...อู๋เสียตัวน้อยเติบโตขึ้นแล้วสินะ...
"อารอง...." เขาขมวดคิ้ว
"อย่าดุสิครับ...." ยังเป็นคำละเมอคำเดียวกับที่เขาเคยได้ยินเมื่อหลายปีก่อน ริมฝีปากหนาคลี่รอยยิ้มกว้าง ร่างสูงทรุดตัวลง
"ไอหลานบ้าเอ้ย ก็เป็นซะแบบนี้ จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงกันเล่า" เขาลูบผมสีน้ำตาลแผ่วเบา
"ฝันดีนะเทียนเจินของอา"

--

ค้ำคอร์มันงดงามจริงๆ นะคะ ถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว ทางกลับเรือผิงเสียไปทางไหนคะ ใครก็ได้มาจูงมือกลับไปที กลับไม่เป็นแล้ว // จางอากงถีบยอดหน้า
อะฮือออออออ อู๋เสี่ยของอู๋เอ่อร์ไป่ // ปิดหน้าปิดตา
ตกถังกาวไปพร้อมเชือกศีลธรรมแล้วค่ะ บุ๋งๆๆๆ

ขอหยุดค้ำคอร์ก่อนนะคะ ไม่งั้นมันจะลามปามกลายเป็น เอ่อร์ซันเสี--- // แค่กๆๆ
ยัยด้วงบาปหนา!!

[sudarat689]

อืออออออออออออออออ ชอบเหมือนกันค่ะคู่นี้ แต่ศีลธะรมมันค้ำคอ มโนจากเล่ม8คือดีงามมาก แต่ก็ต้องหยุดความคิดไว้แค่นี้ //ร้องไห้หนักมาก เขียนได้สุดยอดค่ะละมุนนนนนนน

[yakusoku]

โฮฮฮ เทียนเจินของอา น้ำตาจะไหลค่าา

[Rozenkreuz]

บรึ้มกลายเป็นโกโก้ครั้นช์ข้างซากเรือผิงเสีย //โดนกระทืบ
ม่ายยยยย ม่ายนะ ผมรักเสี่ยวเกอคนเดียวววว ววว //ปีนขึ้นไปตะโกนบนยอดเขาฉางไป๋ซาน
แต่ว่า แต่ว่า แต่ว่า มิตรภาพงดงามแค่ไหนก็ไม่เท่าความรักของคนในครอบครัว
งี้ดดดดดดดดดดดดดด คอมันขัดๆเหมือนมีอะไรมาค้ำคออ ออ อออ ร์ ร์ ร์ ร์

[mama moosap]

แนวค้ำคอร์ช่างดีงาม อารองกับอู๋เสียนี่เรามาบรรยายกาศแนวๆนี้มันเหมาะมากเเลยค่ะ
อาผู้เข้มงวดกับหลานที่เทียนเจิน...><