[Fic] Lost Memories [ผิงเสีย] Epilogue

[MinMin]

Lost Memories

fiction บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing เมินโหยวผิงxอู๋เสีย
Timeline หลังเล่มสิบที่เมินโหยวผิงเดินทางไปยังประตู สำริด ผ่านไป 2 ปี




ที่แห่งนี้มีเพียงเสียงหยดน้ำ

เขาฟังเสียง นับจำนวนหยดน้ำที่ตกกระทบพื้นจนจำไม่ได้แล้วว่านับถึงเท่าไร จึงเริ่มนับใหม่ เมื่อนับถึงจุดหนึ่งก็ลืม แล้วก็เริ่มนับใหม่ วนเวียนไม่สิ้นสุดราวกับนาฬิกาทรายที่พลิกกลับไปกลับมาซ้ำอยู่อย่างนั้น

แล้ววันหนึ่ง ก็มีเสียงอื่นนอกจากเสียงหยดน้ำ…

เพราะไม่ได้ยินเสียงอื่นมาหลายวัน จึงต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะนึกได้ว่านี่คือเสียงฝีเท้าที่เบามากจนแทบไม่ได้ยิน

...ใครคนหนึ่งเดินมาหาเขา…

“ขอบคุณ”

คนคนนั่นกล่าว จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าแขนถูกดึง ตัวของเขาลอยขึ้นเหนือพื้น

“ไปไหน” เขาถาม เห็นแสงสว่างเป็นจุดสีขาวแสบตาอยู่ไกลๆ

“ฉันมาทำหน้าที่ของฉันต่อ นายควรจะกลับไปยังที่ของนาย”

เขาฟังเสียงตอบเรียบเฉยไร้อารมณ์ แสงสว่างข้างหน้าเจิดจ้าขึ้นเรื่อยๆจนเขาต้องหลับตา

“ที่ของฉันคือที่ไหน ฉันควรกลับไปที่ไหน”

คนคนนั้นหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งยัดใส่มือเขา

“ไปตามที่อยู่นี้ นำของที่นายเอามาไปคืน”

“แล้วนาย?”

“ฉันไม่จำเป็นต้องใช้มัน”

เมื่อไม่มีเสียงพูด ก็หลงเหลือเพียงเสียงก้าวเดินแผ่วเบา

“เหล่า...อู๋เสียปลอดภัยแล้วใช่มั้ย”

ได้ยินเสียงตอบรับในลำคอกลับมา จากนั้นเขารู้สึกว่าแรงที่จับแขนอยู่นั้นหายไป ตัวเขาจมลงไปในทะเลสีขาว

“ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้เจอเขาอีกครั้ง”

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยิน แล้วโลกทั้งใบก็เหลือเพียงความขาวโพลน

...ก่อนจะดับวูบลง…











____________________________________________



ขอบคุณผู้อ่านทุกคนค่ะ

ในที่สุด Lost Memories ก็มาถึงจุดที่ควรจะเป็นสักที… /ปาดเหงื่อ
ขอบคุณสำหรับการติดตามมาตลอด 17+1 บท ขอบคุณจริงๆค่ะ

ณ ตอนนี้ สำหรับเรา เนื้อเรื่องส่วนของอู๋เสียถือว่าจบลงแล้ว แต่คิดว่าน่าจะมีคนงงพอสมควร ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะเราบรรยายออกมาได้ไม่ดีเท่าไรนัก (โค้งขออภัยและยอมรับผิดโดยดี) และการวางโครงเรื่องที่ค่อนข้างสับสน ซึ่งหลังจากนี้จะมีตอนพิเศษแยกเป็น Lost Moment เกี่ยวกับเบื้องหลังเหตุการณ์ที่อู๋เสียความจำเสื่อม โดยจะเล่าผ่านคนอื่นที่ไม่ใช่อู๋เสียค่ะ

ตอนพิเศษ Lost Moment เราจะยังไม่ลงในบอร์ด เนื่องจากเราจะรวม Lost Memories เป็นเล่มออกในงานเต้ามู่โอนลี่ จึงขอให้สิทธิ์คนซื้อฟิคเป็นเล่มได้อ่านก่อน ต้องขออภัยตรงนี้ด้วยค่ะ

หากไม่มีอะไรผิดพลาด วันพรุ่งนี้เราจะลงลิงค์สำหรับสั่งจอง Lost Memories ค่ะ


และตอนนี้ที่เราเขียน Lost Memories มาได้จนถึงจุดนี้ ต้องขอบคุณหลายๆคนจริงๆค่ะ
โดยเฉพาะ คุณThe_Dark_Lady คุณRozenkreuz คุณyakusoku คุณpoypoy
ขอบคุณสำหรับการคอมเมนท์ทุกบทค่ะ เราดีใจมากจริงๆที่มีคนคอมเมนท์เรื่องของเรา
เชื่อได้เลยว่าถ้าไม่มีคนคอมเมนท์ให้เราทุกบทอย่างนี้ เราคงท้อแท้และทิ้งเรื่องไว้กลางทางแน่ๆ ขอบคุณจริงๆค่ะ

ขอบคุณ คุณHaiSaka คุณtamahome คุณkampe คุณLuckey.B คุณmama moosap คุณsinnerdarker คุณheikitsune คุณFenrir คุณMalangporyim คุณgaaraclub คุณFeran.FS คุณcasey คุณkame_kazuha คุณMill และคุณStarsong ที่ตามอ่านเรื่องและเขียนคอมเมนท์ไว้ค่ะ ถึงเราจะไม่ได้ตอบ แต่คอมเมนท์ของทุกคนเป็นกำลังใจที่ทำให้เราสามารถเขียนต่อได้จนถึงตรงนี้ค่ะ

ขอบคุณคนอ่านทุกคนสำหรับการติดตามมาอ่านมาตลอด

ขอบคุณมากๆค่ะ

[The_Dark_Lady]

ขอบคุณที่เขียนให้อ่านจนถึงตอนนี้ค่ะ...
ชอบความที่ว่าเนื้อเรื่องมันซับซ้อนจนจับทางแทบไม่ได้นี่แหละค่ะ
รู้สึกตื่นเต้นดี
ยังมีส่วนที่งงอยู่จริง แต่ก็เป็นเนื้อหาส่วนที่ควรจะให้คนอื่นเล่ามากกว่าจะผ่านมุมมองของอู๋เสียจริงๆ
ถึงจะนึกอะไรได้ลางๆแล้วแต่ไม่ขอฟันธงก็แล้วกัน

[feyralin]

ก่อนอื่น ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่ะ m_  _m

แอบตามอ่านแต่ไม่ได้เข้ามาเม้นท์ให้เลย เวลาอ่านฟิคที่พล็อตดีๆแล้วถ้าเราเม้นท์เสียสติใส่แล้วรู้สึกผิดแรงน่ะค่ะ--แค่กๆ แต่พอเปิดมาถึงตรงนี้กลับไม่รู้จะพิมพ์ว่าอะไรต่อ งั้นเอาเป็นขอบคุณคุณมินอีกครั้งนะคะ ฮือออ ชอบไปหมด ทั้งการบรรยาย ทั้งเนื้อเรื่อง ความซับซ้อน หักมุม ตื่นเต้น กดดัน กลั้นหายใจเป็นพักๆ สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าภูติผีคือใจคนจริงๆแหละนะ เอาใจไปเลย แงงงงงงงง

ตามมาจนถึงตรงนี้เพิ่งมาทักทายอาจจะช้าไปนิด จะรอจองเล่มอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ!

[Malangporyim]

อ่านล่าสุดถึงแค่ช่วงแรกๆที่คุณมินใส่ในทวีต เลยยังคอมเม้นต์อะไรไม่ค่อยได้ /กรี๊ด แต่เข้ามาแสดงความยินดีก่อนค่ะ

เย้ จบแล้ว เย้ๆ รอซื้อเล่มเลยค่ะ ชอบฟิคเรื่องนี้ของคุณมินมินตั้งแต่แฟนดอมบันทึกจอมโจรแห่งสุสานยังเป็นพื้นที่แห้งแล้ง ดีใจที่ได้เจอเรื่องยาว ดีใจที่เจอ และดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ ยังจำโมเม้นต์ที่ไปกรี๊ดๆๆๆ ใส่ในทวีตแบบกล้าๆ กลัวๆ ได้อยู่เลย ฮา ฮือ หิวพี่ซุ่นจื่อ ผิงเสีย บลาๆ อะไรไม่รู้แง สมัยนั้นเราสครีมไม่ค่อยมีสติ นี่ขนาดกล้าๆ กลัวๆ แล้ว 5555 คิดแล้วเขินจัง '////'

เอาเป็นว่าขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ และขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ (แม้จะยังไม่ได้อ่านต่อก็ตาม เก๊ารออ่านทีเดียวในรวมเล่มนะค่ะ ; v ; )

แฮ่ ไว้เจอกันในงานเต้ามู่ค่ะ ไม่แน่ใจว่ามีปาฏิหาริย์ให้คุณมินมางานได้เกิดขึ้นมั้ย? ถ้าไม่ได้มา เราเจอคุณมินมินเป็นเล่มแทนก็ได้ค่ะ โฮ

[poypoy]

ว่าแล้วๆๆๆๆๆๆ เหลาหย่างเป็นคนเฝ้าประตูสำริดแทนจริงๆ ด้วย แอร๊ยยยยยยยย
เหลาหย่างนายมันพระเอกรองมากๆ อือหือ บทบาทสำคัญเลยนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อ 555

[Rozenkreuz]

เหลาหย่าง... หล่อมากเลย *พราก*
ขอบคุณที่ทำให้เสี่ยวเกอได้ออกไปนั่งแทะไก่อยู่กับอู๋เสีย แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่หล่อมาก ฮืออออ //ออกมาไม่กี่บรรทัดแต่แย่งซีนมากนาย

ขอบคุณคุณมินที่แต่งฟิคดีๆมาให้อ่านนะครับ ตอนที่ทำตัวเป็นด้วงในมุมมืดนั่งขุดๆกระทู้ก็เจอเรื่องนี้เข้า สนุกมากเลยล่ะครับ ซับซ้อน ลึกลับดี ผมชอบแนวแบบนี้สุดๆ แต่ก็ยังอ่านแบบไม่ใช้สมองอยู่ดี แค่กๆ อาจจะเม้นไร้สมองเพราะรสนิยม(ชอบเดามั่วซั่ว)ส่วนตัว ก็ขออภัยด้วยครับ ถถถถถ

ส่วนตัวคิดเหมือนมายด์เลดี้ว่าที่มันยังสับสนอยู่เพราะเล่าจากมุมมองนายน้อยคนเดียวมั้งครับ มีหลายเรื่องเกิดขึ้นแต่นายน้อยไม่รู้ก็เล่าถึงไม่ได้ มีเรื่องเกิดขึ้นแต่คนอื่นเล่าย้อนความ ความเข้าใจก็อาจผิดพลาด เล่าไม่ครบ ไม่รู้เหตุผลการกระทำของตัวละคร เพราะการเล่าเรื่องแบบมุมมองบุคคลที่หนึ่งนั้นอาจจะแต่งไม่ยาก แต่มันยากตรงการผูกเรื่องยาวนี่แหละ ถ้าได้รับรู้เรื่องราวจากมุมมองของคนอื่นๆเสริมเข้าไปมันคงจะ complete กว่านี้

แต่ผมว่ามันก็ค่อนข้างเคลียแล้วล่ะ ย้อนกลับไปอ่านใหม่ก็เข้าใจมากขึ้น จุดที่มองข้ามไปในตอนก่อนๆก็มีความสำคัญแฮะ อะไรแบบนี้ ฟฟฟ

[HaiSaka]

ว่าแล้วว่าที่เหลาหยางหายไปก็มาเฝ้าประตูแทน ให้เสี่ยวเกอได้พบกับคนรัก//แค่กๆ

ชอบการบรรยายและพล็อตเรื่องมากค่ะ ตอนที่ไม่มีใครรู้สึกถึงนายน้อยเว้นแต่เสี่ยวเกอนี่โดนใจมากจริงๆ

พอดีเราเป็นพวกสายซุ่มอ่านเลยไม่ค่อยได้เม้นให้เท่าไหร่ 5555 ขอบคุณสำหรับฟิคดีดีค่ะ ^3^

[yakusoku]

ขอบคุณมากๆคะ