Countdown
We've been
togerther for
ค้นหา
Latest topics
Most active topics
[OS] ความทรงจำ [ผิงเสีย]
+3
The_Dark_Lady
Rozenkreuz
kakujo
7 posters
หน้า 1 จาก 1
[OS] ความทรงจำ [ผิงเสีย]
Title : ความทรงจำ
Fandom : DMBJ
Genre : BL
Rating : PG
Paring : ผิงเสีย
ผมมองบานประตูสำริดด้วยความรู้สึกแปลกๆ หัวใจเต้นตึกตักด้วยจังหวะพิกล บอกไม่ถูกว่ากำลังตื่นเต้น กังวล สงสัย หรืออะไรกันแน่
ลูกน้องสิบกว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังกำลังชะโงกมองผมด้วยสายตาสงสัยพร้อม กับส่งเสียงคุยกันจุ๊กจิ๊ก นายอ้วนที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงหันไปตวาด
“พวกเอ็งไปหลบหลังก้อนหินนู่นไป มายืนอยู่ตรงนี้เดี๋ยวได้โดนลูกหลงกันพอดี นายน้อยสามของเอ็งจะเปิดประตูแล้ว” สิ้นเสียงตวาด ลูกน้องแต่ละคนก็มองหน้ากันเลิกลักก่อนจะหันมามองผม พอเห็นผมพยักหน้าลงนิดหน่อยก็กระจายตัวไปหลบตามก้อนหินใหญ่ๆ ทันที
“แกนี่ก็อีกคน จะยึกยักๆ อะไรนักหนา มัวแต่เล่นตัว เดี๋ยวเสี่ยวเกอก็ไม่ยอมออกมาหรอก” ไม่พูดเปล่า มือใหญ่ฟาดลงมาที่หลังผมแรงๆ
มันแรงจนเรียกสติผมกลับมาได้เป็นอย่างดี
“เออๆ รู้แล้วๆ” ผมพูดพร้อมกับล้วงหยิบลัญจกรผีออกมา นัยน์ตาผมมองของในมือด้วยความรู้สึกโหวงๆ
…ถ้าหากหมอนั่นไม่ยอมออกมาละ เกิดหมอนั่นเล่นตัว ไม่ยอมออกมา จะทำยังไง…
“นิสัยเสียกำเริบอีกแล้วหรอเทียนเจิน มัวแต่คิดมากคิดเล็กคิดน้อยอะไรอยู่นั่นแหละ นานถ่อมาถึงนี่ทำไม หืม? รวบรวมลูกน้องตั้งมากมายมาทำไม มาเพื่อยืนลังเลอยู่ตรงนี้เนี่ยนะ” ผมหันไปมองนายอ้วน ก็เห็นเขากำลังมองผมด้วยสายตาตำหนิ
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
คราวนี้ผมไม่ลังเลอะไรอีกแล้ว คำพูดสั้นๆ ของเมินโหยวผิงที่บอกผมก่อนที่จะจากกันยังคงดังอยู่ในความทรงจำ
“นายนำสิ่งนี้มา เมื่อถึงหน้าประตูสำริด ประตูก็จะเปิด นับจากนี้อีกสิบปี ถ้านายยังจำฉันได้ ให้นำสิ่งนี้มาที่นี่ ที่เปิดประตูสำริดบานนั้น นายอาจเจอฉันอยู่ข้างใน”
…นายอยู่ข้างในใช่มั้ย เมินโหยวผิง…
ผมก้าวเดินไปข้างหน้า มือก็ยกลัญจกรผีขึ้นมา ทันใดนั้นเอง เสียงประตูขยับเขยื้อนก็ดังขึ้นแผ่วเบา นายอ้วนบอกให้ผมวางของในมือลงที่พื้น ก่อนจะลากผมให้เดินห่างออกมาจากประตู
เสียงแตรดังขึ้นพร้อมกับประตูที่ค่อยๆ เปิดออก ผมมองขบวนกองทัพผีสิงที่ ก้าวออกมา นัยน์ตาของผมพยายามสอดส่องมองหาร่างสูงที่คุ้นเคย
แต่จนแล้วจนรอด ผมก็ยังไม่เห็นนายหน้านิ่งคนนั้น จนกระทั่งขบวนเดินหายไปจากสายตา ผมก็ยังไม่เห็นเมินโหยวผิง
…นายอาจจะเจอฉันอยู่ข้างใน…
…นายอาจจะ…
…อาจจะ…
…หมอนั่นพูดว่าอาจจะ แสดงว่ามีโอกาสที่เราจะไม่เจอเขา แม้ว่าจะมาในเวลาสิบปีให้หลังอย่างนั้นหรอ…
ผมรู้สึกราวกับโลกทั้งใบพังทลาย ความหวัง ความรู้สึกทั้งหมดมันล้นออกมาจนไม่เหลืออีกแล้ว หัวใจพลันกลายเป็นสีขาวสะอาด ภาพตรงหน้าพร่าเลือนไปหมด
นี่ผมพยายามมากมายมาเพื่ออะไร แทบจะทิ้งทุกอย่างเพื่อเตรียมตัวมาให้ถึงที่นี้ จัดเตรียมผู้คน ระดมลูกน้องมากมายเพื่อพยายามมาให้ถึงที่นี้
มาเพื่อผมเขา
เสี่ยวเกอ….ผู้ที่ให้สัญญากับเขาว่าเราจะเจอกันอีกครั้งในสิบปีข้างหน้า
นี่ผ่านมาสิบปีแล้ว…ผมพยายามมาถึงที่นี่แล้ว
แต่หมอนั่นกลับมาไม่ถึงอย่างนั้นหรอ หมอนั่นไม่มาตามสัญญาอย่างนั้นหรอ
“อู๋เสีย แกจำอะไรผิดเปล่าวะ ทำไมน้องเสี่ยวเกอไม่เห็นออกมาเลย นี่สิบปีนับจากวันที่นายแยกกับเสี่ยวเกอใช่มั้ย นายไม่ได้จำอะไรผิดใช่มั้ย” นายอ้วนถาม ผมยกมือขึ้นกุมขมับ
“นายเห็นฉันเป็นคนความจำไม่ดี ป้ำๆ เป๋อๆ อย่างนั้นหรอ”
เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวเกอเบื้องหลังบานประตูนั่นกันแน่ ทำไมหมอนั่นไม่โผล่หน้ามา แม้จะสิบปีมาแล้ว
เมินโหยวผิง นายอยู่ที่ไหน
“พยายามตั้งมากมายเพื่อให้มาถึงที่นี่….ไม่มีประโยชน์อะไรเลยอย่างนั้น หรอ….” ผมพึมพำอย่างไร้สติ นายอ้วนมองผมที่เหมือนจะเสียสติไปแล้ว ก่อนจะยกมือขึ้นตั้งท่าจะตบหลังเพื่อปลอบใจ แต่ทว่าเขากลับเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ
“เห้ยๆ เทียนเจิน ฉันว่ามันแปลกๆ นะ”
“แปลกๆ อะไรของนาย” ผมพูดด้วยความหงุดหงิด
“ก็คราวที่แล้ว พอขบวนผีหมดไป ประตูมันก็ปิดเองนี่หว่า แต่นี่ประตูยังเปิดกว้างอยู่เลยนะ” คำพูดของเขาทำให้ผมเงยหน้าขวับ ประตูสำริดบานใหญ่ยังคงเปิดอ้าอยู่ราวกับว่าของที่ควรออกมา ยังออกมาไม่หมด
ผมรีบวิ่งไปที่หน้าประตูทันที
แสงสว่างจ้าทำให้ผมมองอะไรไม่เห็นไปพักใหญ่ แต่ทันทีที่ดวงตาปรับสภาพได้ ภาพที่เห็นตรงหน้าก็งดงามกว่าภาพไหน
ร่างสูงใหญ่ของคนที่ผมตามหากำลังนั่งขัดสมาธิหลับตาอยู่ไม่ห่างจากประตู
ผมเขย่าแขนนายอ้วนด้วยความไม่รู้ตัวทันที ความดีใจมันล้นออกมาจากอก นายอ้วนก็ดูเหมือนจะลืมวิธีพูดไปแล้ว
ทันใดนั้นคนที่นั่งอยู่ก็ขยับตัว นัยน์ตาคมนิ่งสนิทค่อยๆ เปิดออกมาช้าๆ เขาเบนสายตาขึ้นมาสบตาผม ก่อนจะเบนไปสบตานายอ้วน เรามองตากันนิ่งๆ อยู่หลายนาที ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวออกมาจากประตู
ทันทีที่เขาออกมายืนข้างนอก ประตูสำริดก็ค่อยๆ ปิดลงช้าๆ
รายังคงยืนมองกันอยู่ ไม่มีใครพูดจาอะไรระหว่างกัน ผมใช้สายตาสำรวจคนตรงหน้า เขาไม่ได้ดูเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ทั้งหน้าตาท่าทางความสูง ราวกับว่าการเข้าไปอยู่หลังบานประตูได้หยุดการเจริญเติบโตเขาไว้
ต่างกับผมกับนายอ้วนที่โตขึ้นมามาก จริงๆ สำหรับนายอ้วนต้องเรียกว่า แก่ มากกว่า
“น้องเสียวเกอ ปลอดภัยดีใช่มั้ย” เป็นนายอ้วนที่ทำลายความเงียบระหว่างเรา นัยน์ตาคมกริบมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยคำพูดออกมาแผ่วเบา
“นายเป็นใคร” คำพูดเบาๆ หนึ่งคำ ทำให้โลกของผมที่เพิ่งสดใสขึ้นมาอีกครั้งพังทลาย
จริงๆ นี่ก็เป็นเรื่องที่คาดเดากันไว้อยู่แล้ว ว่าเมินโหยวผิงเมื่อออกมาจากประตูสำริด ความทรงจำทั้งหมดต้องเป็นศูนย์ แต่ผมไม่คิดเลยว่าจะเป็นศูนย์จริงๆ
“จำอะไรไม่ได้จริงๆ ด้วยสินะ” นายอ้วนพึมพำแผ่วเบา
เมินโหยวผิงหันมามองผม นัยน์ตาคู่นั้นว่างเปล่าเหมือนครั้งก่อนๆ ที่หมอนั่นความจำเสื่อม
ผมพยายามระงับมือของตัวเองที่สั่นริกๆ พยายามปลอบใจตัวเองว่า ก่อนหน้านี้ก็เคยมีช่วงเวลาที่หมอนี่ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วเหมือนกัน มันเคยผ่านมาแล้วครั้งหนึ่ง เพราะฉะนั้น เราก็ต้องรื้อฟื้นความทรงจำหมอนั่นให้ได้
“เอาเถอะๆ สารทุกสุกดิบเดี่ยวเราค่อยถามดีกว่า ตอนนี้รีบออกไปเถอะ ไม่รู้ทางเสี่ยวฮัวที่ล่อไอมนุษย์นกให้พวกเราจะเป็นยังไงบ้างแล้ว ป่านนี้ไม่รู้โดนคาบกินไปหรือยัง” นายอ้วนตัดบท เมื่อเห็นทั้งผมและหมอนั่นเอาแต่ยืนมองหน้ากันไม่พูดไม่จา
เขาหันหลังขวับไปสั่งงานลูกน้องของผมเพื่อให้เตรียมเดินทาง ผมถอนหายใจยาว
“เอาไว้เดี๋ยวค่อยคุยกันข้างนอกละกันนะ เสี่ยวเกอ” ผมพูดพร้อมกับหันหลัง เตรียมตัวไปสั่งงานลูกน้องบ้าง แต่มือหนาของคนที่เงียบมาสักพักก็คว้าแขนผมไว้ พอผมหันไปมองก็โดนกระชากเข้าไปใกล้ เพราะไม่ทันตั้งตัวผมจึงโดนดึงเข้าไปจนแทบจะประชิด
โชคดีที่นายอ้วนกำลังวุ่นวายกับลูกน้องผมจึงไม่ได้สนใจ เช่นเดียวกับลูกน้องผมที่กำลังวุ่นวายกับการเก็บของ
“ทำอะไรของนายน่ะ!” ผมพูดเสียงเบา หัวใจเต้นตึกตักๆ แปลกๆ ใบหน้านิ่งก้มลงมาใกล้ ก่อนที่จะกระซิบข้างหู ผมเบาๆ
“แต่ฉันจำนายได้นะอู๋เสีย”
เลิกค้ำคอร์แล้ว -v-)/
ผิงเสีย นี่เป็นเรือหลักค่ะ ฮาา
จริงๆ ไม่ได้เลิกค้ำคอร์ค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งหลังจากอ่านเรื่องหลักจบเลย เพราะงั้นเรือผิลศีลธรรมนี่มาทีหลัง
นี่ก็กำลังต่อเรือ เอ่อร์เสี--- // แค่กๆ
Fandom : DMBJ
Genre : BL
Rating : PG
Paring : ผิงเสีย
ผมมองบานประตูสำริดด้วยความรู้สึกแปลกๆ หัวใจเต้นตึกตักด้วยจังหวะพิกล บอกไม่ถูกว่ากำลังตื่นเต้น กังวล สงสัย หรืออะไรกันแน่
ลูกน้องสิบกว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังกำลังชะโงกมองผมด้วยสายตาสงสัยพร้อม กับส่งเสียงคุยกันจุ๊กจิ๊ก นายอ้วนที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงหันไปตวาด
“พวกเอ็งไปหลบหลังก้อนหินนู่นไป มายืนอยู่ตรงนี้เดี๋ยวได้โดนลูกหลงกันพอดี นายน้อยสามของเอ็งจะเปิดประตูแล้ว” สิ้นเสียงตวาด ลูกน้องแต่ละคนก็มองหน้ากันเลิกลักก่อนจะหันมามองผม พอเห็นผมพยักหน้าลงนิดหน่อยก็กระจายตัวไปหลบตามก้อนหินใหญ่ๆ ทันที
“แกนี่ก็อีกคน จะยึกยักๆ อะไรนักหนา มัวแต่เล่นตัว เดี๋ยวเสี่ยวเกอก็ไม่ยอมออกมาหรอก” ไม่พูดเปล่า มือใหญ่ฟาดลงมาที่หลังผมแรงๆ
มันแรงจนเรียกสติผมกลับมาได้เป็นอย่างดี
“เออๆ รู้แล้วๆ” ผมพูดพร้อมกับล้วงหยิบลัญจกรผีออกมา นัยน์ตาผมมองของในมือด้วยความรู้สึกโหวงๆ
…ถ้าหากหมอนั่นไม่ยอมออกมาละ เกิดหมอนั่นเล่นตัว ไม่ยอมออกมา จะทำยังไง…
“นิสัยเสียกำเริบอีกแล้วหรอเทียนเจิน มัวแต่คิดมากคิดเล็กคิดน้อยอะไรอยู่นั่นแหละ นานถ่อมาถึงนี่ทำไม หืม? รวบรวมลูกน้องตั้งมากมายมาทำไม มาเพื่อยืนลังเลอยู่ตรงนี้เนี่ยนะ” ผมหันไปมองนายอ้วน ก็เห็นเขากำลังมองผมด้วยสายตาตำหนิ
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
คราวนี้ผมไม่ลังเลอะไรอีกแล้ว คำพูดสั้นๆ ของเมินโหยวผิงที่บอกผมก่อนที่จะจากกันยังคงดังอยู่ในความทรงจำ
“นายนำสิ่งนี้มา เมื่อถึงหน้าประตูสำริด ประตูก็จะเปิด นับจากนี้อีกสิบปี ถ้านายยังจำฉันได้ ให้นำสิ่งนี้มาที่นี่ ที่เปิดประตูสำริดบานนั้น นายอาจเจอฉันอยู่ข้างใน”
…นายอยู่ข้างในใช่มั้ย เมินโหยวผิง…
ผมก้าวเดินไปข้างหน้า มือก็ยกลัญจกรผีขึ้นมา ทันใดนั้นเอง เสียงประตูขยับเขยื้อนก็ดังขึ้นแผ่วเบา นายอ้วนบอกให้ผมวางของในมือลงที่พื้น ก่อนจะลากผมให้เดินห่างออกมาจากประตู
เสียงแตรดังขึ้นพร้อมกับประตูที่ค่อยๆ เปิดออก ผมมองขบวนกองทัพผีสิงที่ ก้าวออกมา นัยน์ตาของผมพยายามสอดส่องมองหาร่างสูงที่คุ้นเคย
แต่จนแล้วจนรอด ผมก็ยังไม่เห็นนายหน้านิ่งคนนั้น จนกระทั่งขบวนเดินหายไปจากสายตา ผมก็ยังไม่เห็นเมินโหยวผิง
…นายอาจจะเจอฉันอยู่ข้างใน…
…นายอาจจะ…
…อาจจะ…
…หมอนั่นพูดว่าอาจจะ แสดงว่ามีโอกาสที่เราจะไม่เจอเขา แม้ว่าจะมาในเวลาสิบปีให้หลังอย่างนั้นหรอ…
ผมรู้สึกราวกับโลกทั้งใบพังทลาย ความหวัง ความรู้สึกทั้งหมดมันล้นออกมาจนไม่เหลืออีกแล้ว หัวใจพลันกลายเป็นสีขาวสะอาด ภาพตรงหน้าพร่าเลือนไปหมด
นี่ผมพยายามมากมายมาเพื่ออะไร แทบจะทิ้งทุกอย่างเพื่อเตรียมตัวมาให้ถึงที่นี้ จัดเตรียมผู้คน ระดมลูกน้องมากมายเพื่อพยายามมาให้ถึงที่นี้
มาเพื่อผมเขา
เสี่ยวเกอ….ผู้ที่ให้สัญญากับเขาว่าเราจะเจอกันอีกครั้งในสิบปีข้างหน้า
นี่ผ่านมาสิบปีแล้ว…ผมพยายามมาถึงที่นี่แล้ว
แต่หมอนั่นกลับมาไม่ถึงอย่างนั้นหรอ หมอนั่นไม่มาตามสัญญาอย่างนั้นหรอ
“อู๋เสีย แกจำอะไรผิดเปล่าวะ ทำไมน้องเสี่ยวเกอไม่เห็นออกมาเลย นี่สิบปีนับจากวันที่นายแยกกับเสี่ยวเกอใช่มั้ย นายไม่ได้จำอะไรผิดใช่มั้ย” นายอ้วนถาม ผมยกมือขึ้นกุมขมับ
“นายเห็นฉันเป็นคนความจำไม่ดี ป้ำๆ เป๋อๆ อย่างนั้นหรอ”
เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวเกอเบื้องหลังบานประตูนั่นกันแน่ ทำไมหมอนั่นไม่โผล่หน้ามา แม้จะสิบปีมาแล้ว
เมินโหยวผิง นายอยู่ที่ไหน
“พยายามตั้งมากมายเพื่อให้มาถึงที่นี่….ไม่มีประโยชน์อะไรเลยอย่างนั้น หรอ….” ผมพึมพำอย่างไร้สติ นายอ้วนมองผมที่เหมือนจะเสียสติไปแล้ว ก่อนจะยกมือขึ้นตั้งท่าจะตบหลังเพื่อปลอบใจ แต่ทว่าเขากลับเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ
“เห้ยๆ เทียนเจิน ฉันว่ามันแปลกๆ นะ”
“แปลกๆ อะไรของนาย” ผมพูดด้วยความหงุดหงิด
“ก็คราวที่แล้ว พอขบวนผีหมดไป ประตูมันก็ปิดเองนี่หว่า แต่นี่ประตูยังเปิดกว้างอยู่เลยนะ” คำพูดของเขาทำให้ผมเงยหน้าขวับ ประตูสำริดบานใหญ่ยังคงเปิดอ้าอยู่ราวกับว่าของที่ควรออกมา ยังออกมาไม่หมด
ผมรีบวิ่งไปที่หน้าประตูทันที
แสงสว่างจ้าทำให้ผมมองอะไรไม่เห็นไปพักใหญ่ แต่ทันทีที่ดวงตาปรับสภาพได้ ภาพที่เห็นตรงหน้าก็งดงามกว่าภาพไหน
ร่างสูงใหญ่ของคนที่ผมตามหากำลังนั่งขัดสมาธิหลับตาอยู่ไม่ห่างจากประตู
ผมเขย่าแขนนายอ้วนด้วยความไม่รู้ตัวทันที ความดีใจมันล้นออกมาจากอก นายอ้วนก็ดูเหมือนจะลืมวิธีพูดไปแล้ว
ทันใดนั้นคนที่นั่งอยู่ก็ขยับตัว นัยน์ตาคมนิ่งสนิทค่อยๆ เปิดออกมาช้าๆ เขาเบนสายตาขึ้นมาสบตาผม ก่อนจะเบนไปสบตานายอ้วน เรามองตากันนิ่งๆ อยู่หลายนาที ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวออกมาจากประตู
ทันทีที่เขาออกมายืนข้างนอก ประตูสำริดก็ค่อยๆ ปิดลงช้าๆ
รายังคงยืนมองกันอยู่ ไม่มีใครพูดจาอะไรระหว่างกัน ผมใช้สายตาสำรวจคนตรงหน้า เขาไม่ได้ดูเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ทั้งหน้าตาท่าทางความสูง ราวกับว่าการเข้าไปอยู่หลังบานประตูได้หยุดการเจริญเติบโตเขาไว้
ต่างกับผมกับนายอ้วนที่โตขึ้นมามาก จริงๆ สำหรับนายอ้วนต้องเรียกว่า แก่ มากกว่า
“น้องเสียวเกอ ปลอดภัยดีใช่มั้ย” เป็นนายอ้วนที่ทำลายความเงียบระหว่างเรา นัยน์ตาคมกริบมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยคำพูดออกมาแผ่วเบา
“นายเป็นใคร” คำพูดเบาๆ หนึ่งคำ ทำให้โลกของผมที่เพิ่งสดใสขึ้นมาอีกครั้งพังทลาย
จริงๆ นี่ก็เป็นเรื่องที่คาดเดากันไว้อยู่แล้ว ว่าเมินโหยวผิงเมื่อออกมาจากประตูสำริด ความทรงจำทั้งหมดต้องเป็นศูนย์ แต่ผมไม่คิดเลยว่าจะเป็นศูนย์จริงๆ
“จำอะไรไม่ได้จริงๆ ด้วยสินะ” นายอ้วนพึมพำแผ่วเบา
เมินโหยวผิงหันมามองผม นัยน์ตาคู่นั้นว่างเปล่าเหมือนครั้งก่อนๆ ที่หมอนั่นความจำเสื่อม
ผมพยายามระงับมือของตัวเองที่สั่นริกๆ พยายามปลอบใจตัวเองว่า ก่อนหน้านี้ก็เคยมีช่วงเวลาที่หมอนี่ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วเหมือนกัน มันเคยผ่านมาแล้วครั้งหนึ่ง เพราะฉะนั้น เราก็ต้องรื้อฟื้นความทรงจำหมอนั่นให้ได้
“เอาเถอะๆ สารทุกสุกดิบเดี่ยวเราค่อยถามดีกว่า ตอนนี้รีบออกไปเถอะ ไม่รู้ทางเสี่ยวฮัวที่ล่อไอมนุษย์นกให้พวกเราจะเป็นยังไงบ้างแล้ว ป่านนี้ไม่รู้โดนคาบกินไปหรือยัง” นายอ้วนตัดบท เมื่อเห็นทั้งผมและหมอนั่นเอาแต่ยืนมองหน้ากันไม่พูดไม่จา
เขาหันหลังขวับไปสั่งงานลูกน้องของผมเพื่อให้เตรียมเดินทาง ผมถอนหายใจยาว
“เอาไว้เดี๋ยวค่อยคุยกันข้างนอกละกันนะ เสี่ยวเกอ” ผมพูดพร้อมกับหันหลัง เตรียมตัวไปสั่งงานลูกน้องบ้าง แต่มือหนาของคนที่เงียบมาสักพักก็คว้าแขนผมไว้ พอผมหันไปมองก็โดนกระชากเข้าไปใกล้ เพราะไม่ทันตั้งตัวผมจึงโดนดึงเข้าไปจนแทบจะประชิด
โชคดีที่นายอ้วนกำลังวุ่นวายกับลูกน้องผมจึงไม่ได้สนใจ เช่นเดียวกับลูกน้องผมที่กำลังวุ่นวายกับการเก็บของ
“ทำอะไรของนายน่ะ!” ผมพูดเสียงเบา หัวใจเต้นตึกตักๆ แปลกๆ ใบหน้านิ่งก้มลงมาใกล้ ก่อนที่จะกระซิบข้างหู ผมเบาๆ
“แต่ฉันจำนายได้นะอู๋เสีย”
-----
เลิกค้ำคอร์แล้ว -v-)/
ผิงเสีย นี่เป็นเรือหลักค่ะ ฮาา
จริงๆ ไม่ได้เลิกค้ำคอร์ค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งหลังจากอ่านเรื่องหลักจบเลย เพราะงั้นเรือผิลศีลธรรมนี่มาทีหลัง
นี่ก็กำลังต่อเรือ เอ่อร์เสี--- // แค่กๆ
Re: [OS] ความทรงจำ [ผิงเสีย]
ดีครับดี จำอู๋เสียได้ แต่จำเสี่ยอ้วนไม่ได้ ถถถถถถ
เสี่ยอ้วนเกิดมามีกรรม แค่กๆๆ
สายตาหยุดอยู่บรรทัดสุดท้าย.. กำลังต่อเรือเออร์เสีย... ย้ากกกกกกกกกกกก //คำรามบ้าคลั่งแล้วหยิบค้อนว่วไปข่วยต่อเรือ
ดีงามมมมมมมม
สายตาหยุดอยู่บรรทัดสุดท้าย.. กำลังต่อเรือเออร์เสีย... ย้ากกกกกกกกกกกก //คำรามบ้าคลั่งแล้วหยิบค้อนว่วไปข่วยต่อเรือ
ดีงามมมมมมมม
Rozenkreuz- ด้วงอาณาจักรเจ้าแม่ซีหวังหมู่
- จำนวนข้อความ : 625
Points : 3819
Join date : 01/07/2015
Age : 31
ที่อยู่ : กองทัพผีเก็บเห็ดแห่งประตูสำริด
Re: [OS] ความทรงจำ [ผิงเสีย]
ตาเสี่ยวเกอคนขี้ลำเอียง...จำแต่แฟนไม่ยอมจำเพื่อน ฮรุ่มมมมมม
ส่วนเรือข้างล่างนั่น...เราจะรออยู่ห่างๆนะคะ...//ยื่นปลายเท้าแตะเส้นศีลธรรม
ส่วนเรือข้างล่างนั่น...เราจะรออยู่ห่างๆนะคะ...//ยื่นปลายเท้าแตะเส้นศีลธรรม
The_Dark_Lady- ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ
- จำนวนข้อความ : 301
Points : 3605
Join date : 21/06/2015
Age : 29
ที่อยู่ : On the Land, Below the sky
Re: [OS] ความทรงจำ [ผิงเสีย]
ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย //แว่วเสียงเสี่ยอ้วนมาจากที่ไกลๆ
จางอากงร้ายมากกกก จำได้แต่แฟน---แค่กๆ เพื่อนรักกกกกกก (มันคือมิดตะพาบจำไว้)
จางอากงร้ายมากกกก จำได้แต่แฟน---แค่กๆ เพื่อนรักกกกกกก (มันคือมิดตะพาบจำไว้)
poypoy- ด้วงสุสานใต้สมุทรทะเลซีซา
- จำนวนข้อความ : 105
Points : 3546
Join date : 27/10/2014
ที่อยู่ : บ้านตระกูลอู๋ ใต้เตียงนายน้อยสาม
Re: [OS] ความทรงจำ [ผิงเสีย]
แต่ฉันจำนายได้นะอู๋เสีย//มโนว่าจางอากงพูดเสียงหื่นๆ
yakusoku- ด้วงตำหนักทิพย์พิมานเมฆ
- จำนวนข้อความ : 369
Points : 3801
Join date : 05/11/2014
ที่อยู่ : โลงในสุสานโบราณ
Re: [OS] ความทรงจำ [ผิงเสีย]
งือออออออออออออ ไปอ่านเรื่องผิดศีลธรรมละชอบค่ะชอบบบบบบ นี่ชอบอารองอยู่แล้วววว//โดนดาบเสี่ยวเกอปักหัว
Re: [OS] ความทรงจำ [ผิงเสีย]
กำลังจะดราม่าจะเศร้าใจไปกับอู๋เสี่ย
แทบจะเปลี่ยนอารมรณ์ไม่ทันเสี่ยวเกอเลย "แต่ฉันจำนายได้นะอู๋เสี่ย" อร๊ายยย เขิลแทน
แทบจะเปลี่ยนอารมรณ์ไม่ทันเสี่ยวเกอเลย "แต่ฉันจำนายได้นะอู๋เสี่ย" อร๊ายยย เขิลแทน
Luckey.B- ด้วงสุสานใต้สมุทรทะเลซีซา
- จำนวนข้อความ : 102
Points : 3277
Join date : 20/07/2015
ที่อยู่ : ใต้ถุนบ้านสกุลจาง ใต้ดินบ้านอาสาม
Similar topics
» [OS]ความทรงจำ[ผิงเสีย]
» [OS]ความทรงจำ[ผิงเสีย]
» [OS] #dmbjdaily 219 days left : Time Machine (ความทรงจำ) [ผิงเสีย]
» [OS] #dmbjdaily '520' (ผิงเสีย :: เหม่งจาง,ผิงเสีย)
» [fic]บันทึกรักนายน้อยแสนซื่อ กับนายเมินแสนมึน [ผิงเสีย]
» [OS]ความทรงจำ[ผิงเสีย]
» [OS] #dmbjdaily 219 days left : Time Machine (ความทรงจำ) [ผิงเสีย]
» [OS] #dmbjdaily '520' (ผิงเสีย :: เหม่งจาง,ผิงเสีย)
» [fic]บันทึกรักนายน้อยแสนซื่อ กับนายเมินแสนมึน [ผิงเสีย]
หน้า 1 จาก 1
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
|
|
Fri 24 Jul 2020, 01:39 by gustoon
» [คู่มือด้วง] Keyword จีนสำหรับการขุด(แฟนดอม)สุสาน
Thu 21 Jun 2018, 00:29 by miskizfullmoon
» มังฮวาและภาคทิเบต
Thu 21 Jun 2018, 00:23 by miskizfullmoon
» [OS] Father is the best (ผิงเสีย)
Thu 03 Aug 2017, 16:12 by schneewittchen
» [Fic] สิ่งเล็กๆที่เชื่อมโลก5 [เมินโหยวผิง+อู่เสีย+เสี่ยอ้วน]+OC
Tue 01 Aug 2017, 12:30 by natsume
» [OS] #dmbjdaily (จูปาจุ๊บ) Bittersweet [ผิงเสีย AU]
Thu 06 Apr 2017, 15:58 by Zeth
» [OS] #dmbjdaily "โทรศัพท์มือถือ" - no Pairing [All]
Tue 04 Apr 2017, 22:27 by Zeth
» [OS] #DMBJDaily (แว่น): ระยะที่มองไม่เห็น [ฮัวเสีย]
Sat 01 Apr 2017, 16:55 by Zeth
» [OS] #DMBJdaily (5.20) ท่านยอดฝีมือ [หวังเหมิง (+เหมิงเสีย)(+ผิงเสีย)]
Thu 30 Mar 2017, 17:24 by Zeth