[Drabble]#dmbjdaily 28 days left (scent) Evidence (ผิงเสีย)

by **The_Dark_Lady** Mon 20 Jul 2015, 21:45

เหลียวมองไปรอบกาย เขายืนอยู่เพียงลำพังเบืองหน้าประตูสำริดบานยักษ์

...สถานที่ซึ่งเขาสัญญาว่าจะมารับคนๆหนึ่งเมื่อเวลาสิบปีไปผ่านไป

บานประตูนั้นเปิดออก แสงสีขาวสว่างจ้าสาดส่องมาที่เขา อู๋เสียไม่อาจจะสู้แสงจัดนั้นได้จึงหลับตาลง

...ทว่าเมื่อลืมตาอีกครั้ง รอบกายเขาพลันเปลี่ยนไป

...เขายืนอยู่บนภูเขา รอบกายมีเพียงหิมะสีขาวโพลน

ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่…

แล้วเสี่ยวเกอล่ะ

คนที่เขามารับหายไปที่ไหนเสีย

เขาเดินวนหาไปรอบๆ เดินจนเหนื่อยหอบ แต่ไม่มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิตใด

...ไม่นะ...หรือว่าเขามาช้าเกินไป…

“เสี่ยวเกอ…”

เขาเปล่งเสียง เริ่มจากกระซิบแผ่วเบา

“เสี่ยวเกอ…”

ซ้ำๆ ค่อยทวีความดังเพิ่มขึ้น

หวังว่าอีกฝ่ายน่าจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแล้วจะได้ยิน

“เสี่ยวเกอ!!!!!!”

เขาร้องจนแทบสิ้นเสียง เค้นลมเฮือกสุดท้ายตะโกนกู่ก้อง จนเสียงดังกังวานสะท้อนไปมาในหุบเขา

...แต่เบื้องหน้าก็ยังมีเพียงความว่างเปล่า…

ร่างเขาซวนเซล้มลงบนกองหิมะนุ่มที่หนาวเย็น เริ่มสะอื้นไห้

.
.
.
.

“อู๋เสีย...อู๋เสีย…”

เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้น กลิ่นหอมจางๆของสมุนไพรโชยแตะจมูก

...กลิ่นซึ่งเขาจดจำได้ขึ้นใจว่าเป็นกลิ่นประจำตัวของใครบางคน…

อู๋เสียปรือตาขึ้น รู้สึกถึงหยาดน้ำเกาะแพขนตา รับรู้ว่าตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงนอนในบ้านของตัวเอง อยู่ในอ้อมแขนของคนซึ่งเขาเป็นคนขึ้นไปรับตัวลงมาจากฉางไป๋ซานด้วยตัวอง

...ฝันร้าย…

“เป็นอะไรไป…”

นิ้วยาวเกลี่ยขอบตาให้ นัยน์ตาสีดำสนิททอดมองอย่างห่วงใย อู๋เสียจึงยกแขนกอดรัดอีกฝ่ายไว้แน่น

“ฉันฝันร้าย…”

“...”

“ฝันว่าไปถึงประตูสำริด แล้วจู่ๆก็ถูกทิ้งไว้คนเดียวกลางฉางไป๋ซาน...นายไม่ได้ออกจากประตูบานนั้น ฉันเรียกหาเท่าไหร่ นายก็ไม่ปรากฏตัวให้เห็น...ฉัน…”

“แค่ฝันร้าย…”

เสียงเย็นเอ่ยขัด มือหนาลูบเรือนผมเขาเป็นเชิงปลอบประโลม กระชับแขนกอดเขาแน่นขึ้น

“ฉันอยู่กับนายตรงนี้แล้ว...อู๋เสีย…”

เขาพยักหน้ารับ ซุกหน้าตัวเองเข้ากับแผงอกของคนข้างกาย สูดกลิ่นสมุนไพรอ่อนๆจากผิวกายขาวซีดนั้น

...กลิ่นเฉพาะตัวของจางฉี่หลิง…หลักฐานซึ่งพิสูจน์ว่าอีกฝ่ายมีตัวตน มีเลือดเนื้ออยู่เคียงข้างเขา ณ ขณะนี้

.
.
.
.
.

- แถมท้าย -

“อู๋เสีย…”

เสียงเย็นนั้นเรียกชื่อเขาเจือเสียงกัดฟันกรอด อู๋เสียจึงเงยหน้าขึ้นจากแผงอกแน่นอย่างงุนงง

“อย่าทำแบบนี้…”

“ทำอะไร…” เขาขมวดคิ้ว “ฉันก็แค่อยากดม กลิ่นตัวนายเป็นกลิ่นสมุนไพร...ฉันชอบ มันทำให้ฉันหลับฝันดี…” อดไม่ได้ที่จะพูดต่อเสียงอุบอิบ “เพราะกลิ่นนี้ทำให้ฉันรู้ว่ามีนายอยู่ใกล้ๆ…”

แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อแผงอกที่นอนซบอยู่เริ่มมีอุณหภูมิสูงขึ้น ลายเส้นสีดำที่คุ้นตาเริ่มปรากฏให้เห็น

“เสี่ยวเกอ…”

“นายยั่วฉันเองนะ...อู๋เสีย…”

อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเรียบ พลิกตัวเขาลงด้านล่าง ดันร่างตัวเองขึ้นทาบทับ

...คืนนั้น เขาถูกทำให้เพลียจนหลับสนิท ไม่ฝันถึงสิ่งใดอีกเลย…

...และคืนต่อๆมา คนที่นอนด้วยก็ห่วงกังวลว่าเขาจะฝันร้ายจึงได้ทำการกล่อมเขาเข้านอนอยู่ทุกๆคืน มอมเมาเขาด้วยกลิ่นกายอันมีลักษณะเฉพาะของอีกฝ่ายที่หลังๆเจ้าตัวบอกว่าเพิ่มส่วนผสมพิเศษเข้าไป…

เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าเขาเลิกฝันร้ายแล้ว ดังนั้นช่วยหยุดเสียที ก่อนที่เขาจะต้องคลานไปร้าน!

END

เห็นหัวข้อเดลี่ก็นึกอะไรไปมากมาย
แต่ลงท้ายด้วยกลิ่นกายของจางอากง...
ก็ในเล่มเห็นบอกว่ากลิ่นของเสี่ยวเกอมันพิเศษอ่ะ บรรยายว่าเป็นกลิ่นสมุนไพร
ก็เลยเอาเป็นว่านายน้อยจดจำกลิ่นของเสี่ยวเกอ เพื่อยืนยันเป็น "หลักฐาน" ว่าตอนนี้เสี่ยวเกออยู่กับตัวเอง
ที่มาของแดรบเบิ้ลและชื่อแดรบเบิ้ลจึงเป็นฉะนี้
...รู้สึกอยากลองใช้พวกน้ำมันหอมระเหยจากสมุนไพรบ้างจังนะ...//เพ้ออะไรของหล่อน
แถมท้ายนี่ อารมณ์ชั่ววูบมากเลย ฮรุ่มมมม ตัดอารมณ์แรง ขออภัยนายน้อยที่รัก//โดนถีบ