[Fic] Lost Memories [ผิงเสีย] Chapter2

[MinMin]

Lost Memories

fiction บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
Pairing เมินโหยวผิงxอู๋เสีย
Timeline หลังเล่มสิบที่เมินโหยวผิงเดินทางไปยังประตู สำริด ผ่านไป 2 ปี





ตามหาสิ่งนั้น เปิดประตู

ผมจ้องข้อความในกระดาษจนแทบทะลุ ในหัวมีแต่คำถามผุดขึ้นมา ตามหาสิ่งนั้น...สิ่งนั้นคืออะไร แต่ถ้าให้เอาไปเปิดประตูก็คงเป็นกุญแจ หรือว่าจะเป็นกุญแจบ้าน บางทีผมอาจจะทำกุญแจบ้านหล่นหายเลยออก มาตามหา แล้วสุดท้ายก็เกิดอุบัติเหตุ ตกเขา ความจำเสื่อม

ผมไม่คิดว่าตัวเองจะงี่เง่าขนาดนั้น

หลังจากนั่งคิดอยู่นาน ผมก็ตัดสินใจพักเรื่องข้อความนี้ไปก่อน ปัญหาใหญ่ที่สุดตอนนี้คือผมเป็นใคร

เย็นวันนั้น ผมสอบถามพยาบาลที่เข้ามาดูอาการ ขอให้เธอเล่าเหตุการณ์ตอนที่ผมถูกส่งตัวมารักษาที่นี่ แต่เธอเองก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์จึงเล่าได้เพียงคร่าวๆตามที่ถามคนอื่นมาอีกที

เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นตอนกลางคืน โรงพยาบาลที่นี่ไม่ได้อยู่ในตัวเมืองใหญ่ ปกติยามกลางคืนถ้าไม่มีอุบัติเหตุร้ายแรงก็จะเงียบสงบแทบร้าง แต่วันนั้นกลับมีรถตู้สีดำติดฟิล์มรอบคันมาจอดที่โรงพยาบาล กลุ่มคนที่ลงจากรถแต่งตัวคล้ายนักสำรวจ พวกเขาเป็นคนพาผมมาส่งที่นี่พร้อมกับกำชับว่าให้รักษาผมให้ดีที่สุด เงินค่ารักษาเท่าไรให้ไปเรียกเก็บที่เขา และหากผมตื่นขึ้นมาพูดคุยรู้เรื่องเมื่อไรให้แจ้งพวกเขาทันที

คนกลุ่มนั้นแม้จะดูน่าสงสัย แต่จำนวนเงินที่เขาเขียนให้กับโรงพยาบาลเพื่อเป็นค่ารักษาก้อนแรกนั้นมากจนคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่
คนไข้มีเงินจ่ายก็รักษา ยังไงจรรยาบรรณวิชาชีพก็คือช่วยคน ไม่ใช่สืบหาความจริง

ผมนั่งประมวลข้อมูลที่ได้มา การที่พวกเขาออกค่ารักษาให้ผมแสดงว่าน่าจะรู้จักผม ตอนนี้ผมก็ตื่นแล้ว ไม่ช้าคงได้เจอพวกเขา ถึงตอนนั้นค่อยบอกพวกเขาว่า "ขอโทษครับ ผมความจำเสื่อม ช่วยบอกผมทีว่าผมเป็นใคร"

ผมขอบคุณนางพยาบาล ตอนที่เธอกำลังจะออกจากห้อง ผมพลันนึกเรื่องแปลกๆขึ้นมาได้จึงถามว่า

"พวกเขาใส่ชุดคล้ายนักสำรวจทุกคนเลยใช่มั้ย"

เธอพยักหน้า แล้วก็บอกให้ผมรีบนอนพักผ่อน ถ้ามีอะไรสงสัยให้รอถามพวกเขาเองในวันพรุ่งนี้

ผมขอบคุณเธออีกครั้ง แต่ในใจกลับคิดว่ามันแปลก
ชุดที่ผมใส่เป็นชุดทั่วๆไปเหมือนนักท่องเที่ยวธรรมดา ดูยังไงก็ไม่น่าจะเข้ากลุ่มกับนักสำรวจได้ ยิ่งพวกเขาแต่งตัวเหมือนกันทั้งกลุ่ม ผมยิ่งมั่นใจว่าผมไม่น่าจะอยู่ในกลุ่มพวกเขา

แต่ถ้าผมกับพวกเขาไม่รู้จักกันแล้วพวกเขาจะออกเงินค่ารักษาให้ผมทำไม ถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แต่จากยี่ห้อบุหรี่หวงเฮ่อโหลว ผมไม่คิดว่าตัวเองจะยากจนถึงขนาดที่คนอื่นจะเห็นใจยอมควักเนื้อจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้

ผมค่อนข้างรู้สึกไม่ปลอดภัยกับการที่ต้องเจอพวกเขาในวันพรุ่งนี้เลย ความคิดของผมสับสน หวาดระแวง แม้จะหลับตาก็ไม่อาจนอนหลับได้ สุดท้ายจึงต้องลุกขึ้นนั่งมองวิวนอกหน้าต่างแทน

คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด แสงจากดวงจันทร์ไม่มี ภายนอกหน้าต่างจึงเห็นเงาต้นไม้มืดๆทึมๆไหวตามลมดูน่ากลัวเหมือนมือยักษ์กำลังโบกไปมา ผมคิดว่าตัวเองอาจจะกังวลคิดมากเกินไปจนเริ่มเห็นเงามือใหญ่นั้นมีมือเล็กๆโผล่ขึ้นมา ผมกะพริบตาเพ่งมองอีกทีแล้วต้องผงะเพราะนั่นไม่ใช่ภาพหลอน แต่เป็นมือจริงๆ

มือนั้นโบกไปมาอยู่ด้านนอก ก่อนจะเคาะกระจกหน้าต่าง ทำสัญญาณว่าให้ผมเปิดหน้าต่าง

ชั่วขณะนั้นผมทำอะไรไม่ถูก แต่เมื่อมือนั้นเร่งมากขึ้น ผมก็ค่อยๆหย่อนเท้าลงจากเตียง เดินไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆ คิดซะว่ายังไงผมก็ยังอยู่ในห้อง ระหว่างผมกับไอ้มือนั่นก็ยังมีหน้าต่างกั้น ถ้ามันจะเป็นผีหลอกจริง ปุ่มกดเรียกพยาบาลก็ยังอยู่ใกล้มือ

ผมเดินไปชิดหน้าต่าง มือนั้นเคาะจังหวะเร็วขึ้น ผมก้มลงมองเห็นเป็นเงาคน เขาปีนอยู่บนต้นไม้ ต่ำว่าขอบหน้าต่างเล็กน้อย เบื้องล่างเห็นคนหลายคนวิ่งกันวุ่นวาย ในมือถือไฟฉายเหมือนกับกำลังค้นหาอะไรกันอยู่

หรือว่าจะเป็นไอ้มือนี่

ผมเกิดความคิดอยากเปิดหน้าต่างไปบอกให้พวกที่อยู่ข้างล่างรู้ว่าคนที่พวกเขาตามหาอยู่ตรงนี้

ตอนนั้นเอง ไอ้มือนั่นก็โผล่หน้าขึ้นมาให้เห็น แสงไฟจากในห้องทำให้ผมเห็นใบหน้าของเขา รู้สึกว่าคุ้นหน้าแต่นึกไม่ออก ความคิดที่ว่าบางทีเขาอาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวผม ทำให้ผมเปิดหน้าต่าง เขาปีนเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ ผมปิดหน้าต่าง ให้เขานั่งพักหายใจ ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไร เขาก็พูดด้วยสำเนียงจีนกลางที่ไม่ชัดเจนว่า

"คุณอู๋ คุณต้องรีบหนีไป" เขายืนขึ้น มองไปนอกหน้าต่าง แล้วหันกลับมาพูดต่ออย่างรวดเร็ว "อีกหนึ่งชั่วโมง พวกเขาจะมาถึงที่นี่ คุณมีเวลาไม่มากแล้ว"

"หมายความว่ายังไง" ผมจับต้นชนปลายไม่ถูก "แล้วคุณเป็นใคร"

เขามีสีหน้าประหลาดเมื่อได้ยินคำถามของผม แต่ก็ตอบกลับมาว่า "ซุ่นจื่อ คุณเคยช่วยชีวิตผมไว้ บุญคุณต้องทดแทน ถึงคุณจะจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"

เขาตัดโอกาสในการถามของผมด้วยการหยิบห่อผ้าที่ซ่อนอยู่ในเสื้อออกมา ข้างในเป็นมีดสั้นเก็บอยู่ในฝัก เขายื่นมาให้ผมก่อนจะหยิบของอย่างอื่นออกมาจากห่อผ้า

มีดสั้นเล่มนั้นประหลาด ชักออกจากฝักมาดูใกล้ๆถึงเห็นว่ามันทำจากโลหะสีดำ ตัวมีดดูเก่าแต่ยังคงความคมกริบไว้เมื่อส่องกับไฟในห้อง ส่วนด้ามจับนั้นดูใหม่เหมือนเพิ่งสั่งทำไม่นาน

ผมรู้สึกคุ้นเคยกับมีดเล่มนี้อย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่มีเวลาใส่ใจค้นหาต่อเพราะซุ่นจื่อยัดของอย่างอื่นใส่มือผม ผมมองเงินในมือ มูลค่าของมันมากพอที่จะให้ผมใช้ชีวิตได้สบายๆเป็นเวลาหนึ่งเดือนเลยทีเดียว

"ผมขโมยกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์มือถือของคุณมาไม่ได้ แต่ถ้าคุณจะหนียังไงก็ต้องใช้เงิน เงินนี่คือค่าจ้างคราวนั้นที่ผมได้มามากเกินพอ คุณใช้มันหาทางกลับหังโจว อย่างน้อยที่นั่นคุณก็ยังเป็นเจ้าถิ่น"

เสียงเอะอะนอกห้องทำให้พวกเราสะดุ้ง เขาบอกให้ผมซ่อนมีดสั้นกับเงิน ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง ก้มมองข้างล่าง

ผมกำลังจะขอให้เขาช่วยอธิบายเรื่องราวเพิ่มเติม แต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ ผมหันไปมองที่ประตู แล้วหันกลับมามองเขา ซุ่นจื่อไปอยู่นอกหน้าต่างแล้ว เขาปีนป่ายซ่อนตัวอยู่ในเงาต้นไม้

"คุณอู๋ พวกเขาจะหลอกใช้คุณ อย่าเชื่อใจใครทั้งนั้น"

ผมไม่มีโอกาสได้ถามอะไรอีก เงาของซุ่นจื่อหายไปในความมืด เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ผมรีบปิดหน้าต่าง ถลาลงไปนอนบนเตียง เอาผ้าห่มคลุม หลับตาแกล้งทำเป็นนอนไม่รู้เรื่อง

หัวใจของผมเต้นรัวตอนที่ได้ยินเสียงประตูห้องเปิด เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา แสงสว่างสอดส่ายกระทบเปลือกตาของผม ผมแทบจะกลั้นหายใจเมื่อรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดลงบนเตียง พยายามสะกดจิตตัวเองให้นิ่งที่สุด

รู้สึกเหมือนนานเป็นชั่วโมงกว่าน้ำหนักที่กดเตียงนั้นจะหายไป เสียงฝีเท้าทยอยออกจากห้อง ตามด้วยเสียงปิดประตู แม้จะรู้สึกว่าทุกอย่างสงบลงแล้วแต่ผมก็ยังไม่กล้าลืมตาหรือขยับตัว

ประสาทของผมตึงเครียด ภายในหัวนอกจากคำถามสับสนวุ่นวายเกี่ยวกับ ตัวเองแล้ว ผมได้ยินคำเตือนของซุ่นจื่อดังซ้ำไปซ้ำมา

"อย่าเชื่อใจใครทั้งนั้น"

...

แล้วผมเชื่อใจเขาได้หรือเปล่า





TBC

[Feran.FS]

โฮอออออ พลาดตอนนี้ไปได้อย่างไรกันนนนน //ตามอ่านรัวๆ

[sinnerdarker]

//วิ่งมากรี๊ดอัด แงงงงงงงงงงงง

ซุ่นจื่อ โอยย คิดถึงตานี่มากค่ะ เกิดอะไรขึ้น นายน้อยตามกลุ่มนักสำรวจนั่นไปหรือคะ แอร๊ยยย >//< ปริศนามากล้นและเราจะติดตามต่อไปค่ะ!!

[Rozenkreuz]

อ่อกกกกกกกก
ออร่าดราม่าโชยฟุ้ง แงงงงงงงงงงง