[SF] “ชื่อของคนที่ตายไปแล้ว” #dmbjdaily 还有108天 [พานสาม,เอ้อร์เหลียน]

[netsunokaze]

“ชื่อของคนที่ตายไปแล้ว”

ตัวแทน
อู๋ซันเสิ่ง - พานจื่อ , อู๋เอ้อร์ไป๋ – เซี่ยเหลียนหวน
#dmbjdaily 还有108天



*ปิดหน้าตายก่อนกลั้นใจเขียน*








- 1 -



ผมมีชีวิตอยู่เพื่อพี่
และสัญญาว่าจะตายเพียงเพื่อพี่



วันนั้นเป็นวันที่ท้องฟ้าไม่โปร่งใสนัก เมฆหนาอึมครึ้มเหมือนฝนจะตก เบื้องหน้าคล้ายกับเป็นเขาวงกตหนาที่หาทางออกไม่เจอ อากาศด้านนอกห้องพักกรีดผ่านร่างกายที่ใส่เพียงเสื้อกล้ามจนเหน็บหนาวไปถึงไขกระดูก

เขาทรุดนั่งลงอยู่แถวนั้น หลังพิงตึกคอนกรีตเย็นเยียบ

แผลทั่วลำตัวเริ่มแสดงอาการประท้วงหลังจากที่วิ่งจากจุดก่อเรื่องไม่นาน เหมือนกับว่าอะดรีนาลีนทุ่มใส่แรงไปทั้งหมดตอนไฟไหม้ พอหมดก๊อกเมื่อไหร่ก็ปวดตัวเมื่อนั้น

เขาเป็นทหาร แม้อยากตายในสนามรบเคียงคู่เพื่อนร่วมรบก็ไม่ได้ตาย อาจเพราะสาเหตุนี้ จึงทำให้เขาหาเรื่องเสี่ยงตายวันละหลายรอบ

บางที มันคงเป็นบาปที่เขาเคยสังหารคนมามาก ตายดีก็ไม่ได้ ต้องทนทรมานให้มากพอก่อนจึงเพียงพอ

ขณะที่คิดว่าจะไม่รอดนั้น ด้านหน้าก็มืดลงครู่หนึ่ง ก่อนจะตามด้วยแสงจ้าจนตรงหรี่ตา

คนตรงหน้าสีหน้าเคร่งขรึมยิ่งกว่าสีท้องฟ้าด้านหลัง มือข้างหนึ่งสูบซิการ์ คนคนนั้นนั่งยองลงค่อยๆละเลียดปล่อยลมหายใจสีเทาออกมาให้ลอยอ้อยอิ่งระหว่างเราสองคน

เขามองคนตรงหน้าอย่างงุนงงเล็กน้อย ดวงตาแข็งกร้าวดื้อดึงสำรวจเขาอยู่สักครู่หนึ่งโดยไม่มีท่าทางว่าจะเอ่ยปากพูดอะไร

จะหาเรื่องแล้วยังไง ตามมาเอาคืนให้ลูกน้องคนไหนล่ะ

ในใจนึกเดือดดาลขึ้นมา แม้ไม่คิดเอ่ยปากก่อน แต่สายตาที่จ้องนิ่งๆนั้นทำเอาครั่นเนื้อตัวไม่น้อย

“ลุกไหวหรือเปล่า ช่างเถอะ จับมือฉันสิ”

มือข้างนั้นส่งมาด้านหน้า
 
“คุณ...”

“มาติดตามฉันซะ”
 
อาการนิ่งอึ้งทำให้ลืมที่จะโต้แย้ง คนคนนั้นเหมือนกับเริ่มที่จะรำคาญ หลังจากพูดจบไม่รอให้เขาตอบอะไร คนคนนั้นก็ใช้แรงดึงให้ลุกขึ้นจากฟื้น

“อยู่กับฉันก็ไม่ต้องนอนข้างถนน ไม่ต้องต่อยตีไปทั่ว มีคนคุ้มกะลาหัว เจ็บก็รักษา  มีอาหารกิน เหนือคนนับร้อย ใครกล้าหาเรื่องก็มาบอกฉัน ฉันจะแบกรับสิ่งที่นายทำด้วยตัวฉันเอง”

“ทั้งหมดนี้แลกกับอย่างเดียว...ชีวิตที่มีไว้เพื่อฉัน ตัวแทนของฉัน คิดและทำเพื่อฉัน อยู่และตายเพื่อฉัน”


“...ฉันต้องการสุนัขที่ซื่อสัตย์และภักดี”


คำพูดที่มั่นคงแบกเขาไปข้างหน้าอย่างซื่อตรงไม่ไขว้เขว พลังอันแรงกล้าพุ่งตรงออกมา

บางที... บางที เขาอาจจะเลอะเลือนแล้วจริงๆ

“พูดจริงน่ะรึ” เขาแค่นเสียงหนัก

“คนอย่างฉัน อู๋ซันเสิ่ง พูดแล้วไม่คืนคำ”

แม้ไม่มีหลักประกัน หรือไม่มีอะไรที่เชื่อถือได้ มีเพียงแค่คนที่ช่วยตนตรงไปด้านหน้าเท่านั้น แต่เขากลับรู้สึกมั่นใจ

“ได้! ชื่อ พานจื่อ คนนี้ อยู่ต่อเพื่อคุณ ตายเพื่อคุณ และจะติดตามรับใช้คุณ แม้ปลายทางจะเป็นสุดสายปรโลกก็ตาม”



วินาทีนั้น ณ ตรงนั้น



สัมผัสที่ไหล่ เสียงฝีเท้าดังก้องที่ข้างหู แสงสว่างเส้นหนึ่งวูบผ่านสายตา หัวใจหนักแน่นยิ่งกว่าทุกครั้ง


ท่ามกลางเส้นทางนับร้อย ผู้คนนับพัน

คุณเดินเข้ามาเป็นแสงใหม่ ส่องสว่างจ้าตรงหน้า

พาคนตายคนนี้ลุกขึ้นมาอีกครั้ง



เขาเอ่ยสาบานกับตัวเอง



เชื่อมั่นในคุณ
ป้องปกตัวคุณ
หายใจเพื่อคุณ

ด้วยชื่อของคนคนนี้

...รักและภักดี แค่กับ ‘คุณ’











- 2 -




ชีวิตไร้ซึ่งความหมาย
เพราะคำว่าความหมายไม่ได้มีความหมายในตัวมันเองอยู่แล้ว




ห้องของเขาว่างเปล่า

ไม่ใช่ว่างเปล่าในเชิงรูปธรรม แน่นอนว่าในห้องเขามีโต๊ะ เตียง เก้าอี้ หลายอย่างที่ควรมี มันยังคงวางอยู่ตรงนั้น

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แข็งนิ่ง บางวันหลังจากตื่นขึ้นมาเขาก็มักนั่งอยู่ตรงนี้ยันข้ามวัน วันนี้ก็คงเป็นแบบนั้นเช่นกัน สายตาไม่ได้จับจ้องในสิ่งใดเป็นพิเศษ สุดฟ้าแสนไกล สิ่งที่เขาทำได้ เขาทำแล้ว สิ่งที่เขาทำไม่ได้ เขาก็ได้พยายามทำแล้ว

แต่สุดท้าย รอบกายก็ยังคงว่างเปล่า

เขามองเห็นตึกรอบบ้านเขาที่เงียบงันกว่าที่ใด อากาศหนาวเหน็บจับใจดังแผลสดที่ไม่ยอมตกสะเก็ดเสียที

ความชื้นเกิดขึ้นปลายหางตาพร้อมกับเขาสัมผัสได้ถึงความอุ่นของกาน้ำชา

“พี่สามครับ”

เสียงที่ดังมาจากหน้าห้องเรียกสายตาให้หันมาจับจ้องได้

“วันนี้ไม่มีงาน”

เสียงนั้นไม่ได้เอ่ยเป็นคำถามหรือบอกเล่า เขาแค่พูดขึ้นมาลอยๆ เพราะคนที่เข้ามาย่อมรู้อยู่แล้ว

“ครับ”

“...”

พี่สามเหมือนคนที่มีชีวิตอยู่แบบคนตาย

“พี่สามคือพี่สามครับ เป็นพี่สามเพียงคนเดียว”

คำพูดเอ่ยขึ้นเต็มด้วยความ จริงใจ แต่ไม่ได้ปลอบใจ

สายตาสองคู่เบนไปโฟกัสอยู่ที่ใดที่หนึ่งในห้อง แต่ทั้งที่เป็นอย่างนั้น อากาศก็อบอุ่นขึ้นเล็กน้อย

อบอวลไปด้วยกลิ่นไอชายามบ่ายในฤดูหนาวเย็น





ถึงแม้จะเป็นคำไร้ความหมาย
ทว่าชีวิตก็เป็นเช่นนั้น
หนักแน่น แท้จริง

...และยังทำให้ใครบางคนวิ่งตามหา ความหมายของมัน












- 3 -



ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
สำหรับคนตายไม่ควรมีตัวตนแท้จริง




กระบอกปืนจ่อลงบนขมับเพียงแค่เขาขยับตัวเพียงนิดเดียว

“ใคร”

“อู๋ซันเสิ่ง” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ

ผู้ชายที่ถือปืนอยู่ขยับเล็กน้อย สายตาแบบนี้ที่เขาเคยรู้จัก

“ไม่”

“แกเป็นใคร”

“ตัวแทนของน้องชายคุณ”


เซี่ยเหลียนหวน


ชื่อหนึ่งดังขึ้นมา แม้อยากเอื้อนเอ่ยแต่กลับไม่จำเป็น

ดวงตาแข็งกร้าวของคู่สนทนาสั่นระริกเพียงพริบตา ปืนในมือลดลง ชายหนุ่มเดินกลับไปนั่งหน้ากองเอกสารเข่นเดิม




ชื่อเป็นสิ่งที่แทนตัวตน
เมื่อไร้ตัวตน ‘ชื่อนี้’ ย่อมเป็นคนตาย











- 4 -



สิ่งที่จับต้องไม่ได้
ใช่ว่า ไร้แล้วซึ่งตัวตน





ความวุ่นวายรอบข้างเป็นเพียงส่วนประกอบของสิ่งแวดล้อมเบื้องหน้า

ทั้งที่ความจริงแล้วสิ่งที่เขาสนใจมีเพียงคนในวงแขน


“ฉันสั่งว่าห้ามตาย”


ต่อให้เป็นแค่ตัวแทนของน้องชาย...

คนที่นิ่งเฉยอยู่เสมอเปลี่ยนเป็นร้อนรน เขากิ่งวิ่งกิ่งเดินไปทางเต็นท์แพทย์ฉุกเฉิน ทั้งที่ควรสั่งงาน แต่กลับมาหลบอยู่ในที่ที่ปลอดภัย ทั้งที่ควรเยือกเย็นกลับร้อนผ่าวกว่าไฟ


ราวกับร่างกายนี้ไม่ใช่ของตนเอง


มือที่กำลังสั่นเกาะกุมฝ่ามือที่เย็บเฉียบนั้นไว้ ...ไม่ปล่อยห่างกาย


“เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม”


“ห้ามตาย”





ต่อให้ไร้ซึ่งตัวตนแล้วอย่างไร...

เพียงจดจำได้
เพียงพอ

...108 days left ...

Talk :


พาร์ทอาสาม อาหวนกับอารองเสริมมาเพราะความติ่งเฉยๆค่ะ ติ่งค่ะ *ปิดหน้าปักป้าย*
ความติ่งไม่เข้าใครออกใคร เรารักคนแก่ค่ะ! (///////)
“ห้ามตาย” #อวยอารอง
ส่วนมากชอบตัวปลากรอบอย่างหาที่สุดไม่ได้ (เรื่องเก่าของเหลาหย่าง )

สำหรับชื่อเรื่อง รู้สึกใส่เข้าไปในเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้เลย ฮือ พยายามค้นหาเอานะคะ T_____T

ขอบคุณที่มาอ่านค่า พร้อมรับคำติชมนะคะ ( ;/  \; )


มาย


ปล. มันควรเป็น OS หรือ SF หรือมันควรเป็นอะไรดีคะ ;w;
ปลล. ลงบอร์ดครั้งแรก ทำผิดอะไร ขออภัยค่ะ //โค้ง

[nightsza]

ชอบคู่อารองมากกกก

[The_Dark_Lady]

ก๊าวใจแรง...รู้สึกลงตัว...
เราไม่ต้องค้ำคอร์อีกต่อไป...//เดี๋ยว