[FIC] บันทึกเสี่ยวเสียแห่งอนุบาลลูกเจี๊ยบ ตอนที่ 3: ละครโรงเรียน

[CaiQing]

ตอนที่ 3: ละครโรงเรียน

ตอนที่ 1 ==> https://dmbjth.thai-forum.net/t1101-topic
ตอนที่ 2 ==> https://dmbjth.thai-forum.net/t1139-topic
ตอนที่ 2.5 ==> https://dmbjth.thai-forum.net/t1167-topic

          “เสี่ยวเกอๆ ตอนนี้เสี่ยวเกอต้องปล่อยเสี่ยวเสียลงแล้วนะ ตามบทเสี่ยวเสียจะต้องลงไปจุ๊บเสี่ยวฮัวแล้ว” ผมพยายามดิ้นลงจากหลังของเสี่ยวเกอ แต่เสี่ยวเกอไม่ยอมขยับยังจับขาผมแน่นจนผมลงจากหลังของเสี่ยวเกอไม่ได้

         เฮ่อ...ถึงจะซ้อมกันกี่รอบเสี่ยวเกอก็ยังจำบทไม่ได้สักทีฮะ แล้วดูท่าทางเสี่ยวฮัวที่นอนรอให้ผมลงไปจุ๊บจะเริ่มโมโหอีกแล้วที่ต้องรอเก้ออีกรอบ เสี่ยวฮัวลุกขึ้นมานั่งแล้วเริ่มชี้หน้าต่อว่าเสี่ยวเกอที่ตอนนี้ก็ยังไม่ยอมปล่อยผมลงจากหลังเป็นครั้งที่สามของวันนี้

         เอ๊ะ ทุกคนคงกำลังงงอยู่สินะฮะว่าเรากำลังทำอะไรกัน คืออย่างนี้ฮะเมื่ออาทิตย์ที่แล้วคุณครูบอกพวกเราว่าจะมีงานโรงเรียนตอนปลายเดือนนี้ และห้องลูกเจี๊ยบของเราก็จะได้แสดงละครเรื่องสโนว์ไวท์ด้วย พอคุณครูถามว่าใครอยากแสดงละครบ้างผมก็รีบยกมือขึ้นเลยฮะ ก็ผมอยากลองแสดงละครเหมือนที่เคยดูในทีวีกับป๊ากับม๊ามากๆ เลยนี่นา

         ตอนนั้นผมหันไปเห็นเสี่ยวเกอนั่งนิ่งๆ แล้วคิดว่าไม่ได้การแล้ว ถ้าผมแสดงคนเดียวเสี่ยวเกอจะทำยังไง ผมก็เลยรีบยกมือเสี่ยวเกอขึ้นด้วย เสี่ยวฮัวกับเสี่ยอ้วนก็ยกมือเหมือนกัน

         ปัญหามันเริ่มตั้งแต่ตอนเลือกบทแล้วฮะ เพราะว่าเป็นเรื่องสโนว์ไวท์เราก็เลยต้องมีสโนว์ไวท์ ตอนแรกคุณครูจะเลือกอาหนิงเพื่อนในห้องที่ผมไม่ค่อยสนิทด้วยให้แสดงบทนี้แต่พอเสี่ยวฮัวเสนอตัว คุณครูก็ลังเลนิดหน่อยจนอาหนิงต้องบอกว่าไม่เป็นไรเพราะเธอไม่ได้อยากแสดงเท่าไร แล้วอาหนิงก็ไปช่วยระบายสีฉากแทน

         อาหนิงเป็นคนเงียบๆ เธอเคยมาช่วยผมระบายสีรูปแมวอยู่หนหนึ่งแต่พอเสี่ยวฮัวเข้ามาช่วยด้วยแล้วจ้องหน้าอาหนิงนิ่งๆ หลังจากนั้นอาหนิงก็ไม่เคยมาเล่นกับผมอีกเลย ผมแอบเสียใจอยู่นิดหน่อยเพราะจริงๆ แล้วอาหนิงน่ารักแล้วก็ระบายสีเก่งมากด้วยฮะ

         ส่วนผมได้เล่นเป็นเจ้าชายฮะเพราะเสี่ยวฮัวบอกคุณครูว่าถ้าเป็นคนอื่นเสี่ยวฮัวจะไม่เล่นด้วยผมก็เลยได้เล่นเป็นเจ้าชาย คนอื่นๆ ก็ไม่ว่าอะไร แต่ผมแอบเสียใจนะฮะเพราะจริงๆ แล้วผมอยากเล่นเป็นคนแคระเหมือนเสี่ยอ้วนจะได้ติดหนวดเคราแล้วก็ได้ถือขวานด้วย มันคงดูเท่ห์มากๆ เลย

         แต่พอผมบอกเสี่ยวฮัวไปแบบนี้เสี่ยวฮัวก็งอนตุ๊บป่องจนผมต้องยอมเล่นเป็นเจ้าชายแต่โดยดี

         สงสารก็แต่เสี่ยวเกอแหละฮะ ตอนที่คุณครูให้เลือกบทเสี่ยวเกอก็เลือกไม่เคยทันคนอื่นเค้าเลย บทแม่มดเสี่ยวเกอก็ยกมือไม่ทัน บททหารเฝ้าปราสาทก็ยกมือไม่ทัน พอใกล้ถึงตอนเลือกบทคนแคระเนี่ยผมกระซิบบอกให้เสี่ยวเกอรีบยกมือทันทีที่คุณครูเรียก แต่เสี่ยวเกอกลับยกนิ้วขึ้นมาจิ้มแก้มผมซะอย่างนั้น

         เฮ่อ...ผมหนักใจมากๆ เลยฮะ แต่โชคดีที่เสี่ยอ้วนไหวพริบดีช่วยเสนอบทม้าของเจ้าชายให้เสี่ยวเกอ สุดท้ายเสี่ยวเกอเลยได้แสดงกับพวกเราด้วย
เพราะอย่างนั้นตอนนี้ผมก็เลยติดอยู่บนหลังม้าเสี่ยวเกอแบบนี้แหละฮะ...

         “นายเสี่ยวเกอปล่อยเสี่ยวเสียเดี๋ยวนี้นะ!” เสี่ยวฮัวตวาดลั่นห้องเลยฮะ ตอนนี้คุณครูเองก็ไม่กล้าห้าม ก็เสี่ยวฮัวเวลาโกรธเนี่ยน่ากลัวมากจริงๆ พอเห็นแบบนั้นทุกคนก็ค่อยๆ ถอยห่างจากเสี่ยวฮัวทีละก้าวๆ ยกเว้นผมกับเสี่ยวเกอ เสี่ยวเกอไม่ถอยส่วนผมขี่หลังเสี่ยวเกออยู่เลยถอยไม่ได้

         “เสี่ยวฮัวใจเย็นๆ นะ” ผมพยายามชะโงกหัวไปมองเสี่ยวฮัวแต่เสี่ยวเกอก็เอี้ยวตัวหลบทำให้ผมมองเสี่ยวฮัวตรงๆ ไม่ได้สักที “เสี่ยวเกออยู่นิ่งๆ สิ ไม่งั้นก็ปล่อยเสี่ยวเสียลง” เสี่ยวเกอไม่ยอมตอบเหมือนเดิม สงสัยจะเริ่มเหม่ออีกแล้วล่ะฮะ

         ในตอนที่เสี่ยวฮัวกำลังโกรธสุดๆ จู่ๆ ก็มีใครไม่รู้เปิดประตูเข้ามาในโรงยิมที่พวกเราซ้อมละครอยู่ พวกเราทุกคนหันไปมองรวมถึงเสี่ยวเกอด้วย ผมได้ทีเลยหยิกแก้มเสี่ยวเกอเบาๆ เหมือนเสี่ยวเกอจะรู้ว่าผมเริ่มไม่พอใจแล้วก็เลยยอมปล่อยผมลง

         คนที่มาใหม่เป็นพี่ชายตัวสูงใหญ่สวมแว่นดำอันเบ้อเร่อ พี่ชายแว่นดำสวมเสื้อหนังสีดำ กางเกงหนังสีดำ ใส่สีดำทั้งตัวอย่างกับดาราแน่ะฮะ เท่ห์มากๆ เลย

         พี่ชายแว่นดำที่ดูเหมือนดาราคนนั้นมองสำรวจพวกเราแล้วก็หันมาเห็นเสี่ยวฮัว...แล้วพี่ชายแว่นดำก็กรี๊ดลั่น

         "คุณชายน่ารักที่ซู๊ดดดด" เอ๊...ทำไมพี่ชายแว่นดำคนนั้นถึงเรียกเสี่ยวฮัวว่าคุณชายกันล่ะ?

         "เฮยเสียจื่อใครใช้ให้มาเหยียบที่นี่!" เสี่ยวฮัวก้มลงถอดรองเท้าข้างนึงออกมาแล้วเขวี้ยงใส่พี่ชายคนนั้น แต่พี่แว่นดำไวมากๆ เลยฮะ ไม่เพียงแค่หลบได้แต่พี่เค้าคว้ารองเท้าของเสี่ยวฮัวไว้ได้ด้วย

         แล้วพี่แว่นดำก็ทำอะไรที่แปลกมากๆ เลย พี่เค้ายกรองเท้าของเสี่ยวฮัวขึ้นมาดมแล้วบอกว่าหอมมาก

         ไม่เข้าใจว่าเสี่ยวฮัวจะโกรธทำไมก็พี่แว่นดำเค้าชมไม่ใช่เหรอ ผมแอบกระซิบถามเสี่ยอ้วนเรื่องนี้เบาๆ เสี่ยอ้วนตอบว่า

         "จิตใจผู้หญิงมันซับซ้อนนะเทียนเจิน" เสี่ยอ้วนหันไปชี้เสี่ยวฮัวที่ตอนนี้กำลังคว้าของรอบๆ ตัวปาใส่พี่ชายแว่นดำไม่ได้หยุดมือ แต่ไม่ว่าจะปาอะไรไปพี่ชายแว่นดำก็หลบได้หมด

         "แล้วยิ่งเป็น 'ผู้หญิง' แบบเสี่ยวฮัวก็ยิ่งดูแคลนไม่ได้เข้าไปใหญ่เลย”

         ผมเห็นเสี่ยอ้วนแอบหน้าซีดตอนที่เสี่ยวฮัวยกขาฟาดเข้าหน้าพี่ชายแว่นดำที่คุดคู้อยู่บนพื้นหลังจากที่ตอนแรกโดนเตะผ่าหมากไปแล้วทีนึง

         "แต่ที่ดูแคลนไม่ได้เลยคือพี่แว่นดำท่านนั้น โดนเสี่ยวฮัวจัดการซะน่วมยังยิ้มออกมาได้ นี่สิชายชาตรี!" เสี่ยอ้วนชมด้วยนำเสียงเลื่อมใส

         แต่ผมว่ามันแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้สิฮะ...

         หลังจากที่คุณครูเข้าไปกล่อมเสี่ยวฮัวให้เลิกทุบตีพี่ชายแว่นดำได้พวกเราก็รีบเข้าไปคุยกับพี่ชายแว่นดำทันที

         “พี่ชายท่านนี้น่าเลื่อมใสนัก” เสี่ยอ้วนประสานมือคำนับ “เสี่ยอ้วนขอคารวะจากใจ ใครที่รับหมัดรับเท้าของเสี่ยวฮัวเราได้ต้องถือเป็นยอดบุรุษ”

         พี่ชายแว่นดำหัวเราะหึๆ แก้มข้างนึงของพี่เค้าบวมปูด ท่าทางจะเจ็บน่าดูแต่พี่เค้าก็ยังพูดได้ แถมน้ำเสียงยังสดใสมากด้วยฮะ น่านับถือจริงๆ เสียด้วย

         “มิได้ๆ สหายน้อย ในที่นี้ถ้าจะมีใครเป็นยอดบุรุษก็ต้องเป็นคุณชายฮัวนั่นแหละ” พี่ชายแว่นดำพูดยังไม่ทันจบดีก็โดนเสี่ยวฮัวเตะหน้าแข้งดังป้าบ “อู๊ยยย คุณชายนี่แรงดีไม่มีตกจริงๆ นะครับเนี่ย” พี่ชายแว่นดำร้องซี๊ดซ๊าด ส่วนเสี่ยวฮัวก็แยกเขี้ยวขาวๆ ใส่พี่แว่นดำ ผมเห็นแล้วยังกลัวแทนเลยฮะ

         เอ๊ะ พี่ชายแว่นดำเรียกเสี่ยวฮัวว่าคุณชายอีกแล้วนี่ แปลกจังเลย...

         “นายมาทำไมเฮยเสียจื่อ!” เสี่ยวฮัวคว้าคอเสื้อพี่ชายแว่นดำไว้แล้วทำหน้าดุแบบที่ผมยังไม่เคยเห็นมาก่อน

         เสี่ยวฮัวดูน่ากลัวจังเลย...

         ดูเหมือนเสี่ยวฮัวจะเริ่มรู้สึกว่ารอบๆ ตัวมันเงียบผิดปกติก็เลยเงยหน้ามามองพวกเรา แก้มเสี่ยวฮัวเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีแดงแล้วเสี่ยวฮัวก็ปล่อยมือจากพี่แว่นดำเฮยเสียจื่อ

         “เอ่อ...คือ” เสี่ยวฮัวยิ้มแหยๆ ให้พวกเรา “เจ้านี่คือเฮยเสียจื่อ...คนของที่บ้านฉันเองน่ะ”

         “พี่ชายเสี่ยวฮัวเหรอ?” ผมเอียงคอมองพี่แว่นดำที่ตอนนี้ลงไปนอนกับพื้นแต่ยังยิ้มกว้างอยู่

         “ไม่บังอาจหรอกคร๊าบ” พี่แว่นดำตอบแทน “ผมเป็นแค่ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของคุณชายฮัวเท่านั้นแหละคร๊าบ”

         “แล้วทำไมพี่ชายถึงเรียกเสี่ยวฮัวว่าคุณชายกันล่ะ?” ผมถามเรื่องที่แอบสงสัย พี่เฮยยังไม่ทันจะได้ตอบก็โดนเสี่ยวฮัวเตะซ้ำจนตัวงอ

         “เสี่ยวฮัวเตะพี่เค้าทำไมน่ะ?” แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะเนี่ย เสี่ยอ้วนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมทำหน้าเบ้แทบจะร้องซี๊ดซ๊าดตามพี่แว่นดำไปแล้ว

         เสี่ยวเกอที่ตอนแรกดูไม่สนใจอะไรก็เดินมายืนอยู่อีกข้างของผม แล้วยังมองพี่แว่นดำด้วยสิ เอ...หรือว่าพวกเค้ารู้จักกันมาก่อนนะ?

         “ก็เจ้านี่มันปากพล่อยนี่นาเสี่ยวเสีย...” เสี่ยวฮัวบ่นงุบงิบ พี่เฮยเสียจื่อพอได้ยินชื่อผมก็หูผึ่ง

         “หรือว่านี่คือนายน้อยสามตระกูลอู๋?”

         ผมพยักหน้ารับ บางคนก็เรียกผมว่านายน้อยสามตระกูลอู๋จริงๆ นั่นแหละฮะ พอพี่เฮยเห็นแบบนั้นก็ทำหน้าดุใส่ผม

         “ที่แท้นายน้อยสามน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้นี่เองคุณชายฮัวของเราเลยทั้งรักทั้งหลง...โอ๊ย!” เสี่ยวฮัวเตะพี่แว่นดำอีกแล้วฮะ คราวนี้เตะเสยที่คางเลย

         พี่แว่นดำเรียกเสี่ยวฮัวว่าคุณชายอีกแล้ว เรื่องนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ ผมแอบกระซิบกระซาบบอกเสี่ยอ้วนกับเสี่ยวเกอ แต่เสี่ยอ้วนกลับไม่ตื่นเต้นกับผม แค่นั้นยังไม่พอนะฮะ เสี่ยอ้วนยังทำหน้าเหมือนปวดท้องอึแล้วเรียกผมว่า “เทียนเจิน” อีกแล้ว

         ส่วนเสี่ยวเกอไม่สนใจอะไรที่เกี่ยวกับเสี่ยวฮัวอยู่แล้ว เค้าแค่ทำเป็นแกล้งฟังแล้วแอบจิ้มแก้มผมอีกรอบ

         ผมหันไปมองเสี่ยวฮัวที่เริ่ม “สั่งสอน” พี่แว่นดำอีกรอบแล้วก็คิดได้ว่าถ้าไม่ถามย้ำอีกตอนนี้เสี่ยวฮัวก็คงจะไม่ยอมบอกผมแน่

         “ตกลงทำไมพี่เค้าเรียกเสี่ยวฮัวว่าคุณชายล่ะ?”

         เสี่ยวฮัวหยุดมือจากการตบตีพี่เฮยแล้วหันมาหาผม ใบหน้าน่ารักยิ้มเขินๆ แล้วพูดว่า “ฉัน...จริงๆ แล้วฉันเป็นคุณชายน่ะ”

         หา...ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเด็กผู้หญิงจะเป็นคุณชายได้นะเนี่ย!

         “หยุดเลยเทียนเจิน!” เสี่ยอ้วนพูด ท่าทางเสี่ยอ้วนจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ “เสี่ยอ้วนคนนี้ไม่เคยมองใครพลาด ครั้งแรกที่เจอเทียนเจินก็รู้ว่าเทียนเจินน่ะเทียนเจินมากๆ” ผมยิ่งฟังก็ยิ่งงง แต่ก็พยักหน้าหงึกหงักรับคำไปก่อน เสี่ยอ้วนพูดต่อ “ตอนนี้เทียนเจินคิดอะไรเสี่ยอ้วนคนนี้ย่อมเดาออก เลิกคิดเรื่องเด็กผู้หญิงเป็นคุณชายได้เลย เสี่ยวฮัวเค้าเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง!”

         ผมอ้าปากหวอ เสี่ยวฮัวเป็นเด็กผู้ชายเหรอ? ผมหันไปมองเสี่ยวฮัวที่ยิ้มแห้งๆ ใส่ผม แล้วหันไปมองเสี่ยอ้วน เสี่ยวเกอ เพื่อนๆ ทุกคนในห้อง แล้วก็คุณครู

         “นี่ทุกคนรู้กันหมดเลยเหรอว่าเสี่ยวฮัวเป็นเด็กผู้ชาย?”

         “รู้สิ!” เพื่อนๆ ตะโกนตอบพร้อมกัน เสี่ยอ้วนส่ายหัว เสี่ยวฮัวก็บิดมือตัวเองเล่น ส่วนเสี่ยวเกอก็เหม่ออีกแล้ว

         นี่ผมเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เหรอเนี่ย?

         “เสี่ยวเสียโกรธรึเปล่า?” เสี่ยวฮัวกระซิบ โกรธเหรอ? ผมไม่รู้ว่าจะโกรธเสี่ยวฮัวไปทำไม? มีอะไรต้องโกรธ? เสี่ยวฮัวเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชายผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่นา ผมบอกเสี่ยวฮัวไปแบบนั้น เสี่ยวฮัวดีใจมากทำท่าจะมากอดผมแต่เสี่ยวเกอไวกว่าเลยคว้าผมไปกอดก่อน

         กลายเป็นว่าเสี่ยวฮัวหันมาทะเลาะกับเสี่ยวเกอเหมือนเดิม

         ส่วนพี่เฮยเสียจื่อก็ลุกขึ้นยืนแล้วจัดเสื้อผ้าจนเรียบร้อย หันมาขยิบตาใส่ผมก่อนจะพูดว่า “หนนี้จะยอมให้ก่อนนะครับนายน้อยสาม ต่อจากนี้ถือว่าเราสองคนเป็นศัตรูความรักกันแล้วนะ”

         เสี่ยวฮัวเก่งมากเลยฮะ ทั้งๆ ที่กำลังทะเลาะกับเสี่ยวเกออยู่แท้ๆ แต่ก็ยังได้ยินที่พี่แว่นดำพูด แถมยังถอดรองเท้าอีกข้างมาเขวี้ยงใส่หัวพี่เฮยได้พอดีเป๊ะ คราวนี้พี่เฮยลงไปนอนยาวไม่ยอมลุกแล้วยังร้องไห้กระซิกๆ บ่นว่า “คุณชายไม่รักผม” ซ้ำไปซ้ำมาจนคุณครูรำคาญแล้วเชิญให้ออกไปรอเสี่ยวฮัวที่หน้าโรงเรียนแทน

         หลังจากวันนั้นพี่เฮยก็มาดูพวกเรา...ไม่สิ มาดูเสี่ยวฮัวซ้อมละครทุกวัน

         ในวันแสดงจริงทุกอย่างเป็นไปด้วยดีจนถึงฉากที่ผมขี่ม้าเสี่ยวเกอแล้วต้องลงจากม้าเพื่อไปจุ๊บเจ้าหญิงเสี่ยวฮัว เสี่ยวเกอไม่ยอมปล่อยผมลงจากหลังเหมือนเคย ผมทั้งปลอบทั้งขู่เสี่ยวเกอให้ปล่อยผมลงแต่ทำยังไงเสี่ยวเกอก็ไม่ยอม จนสโนว์ไวท์เสี่ยวฮัวทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาแล้ววิ่งมาจุ๊บผมแทน

         แต่กว่าเสี่ยวฮัวจะจุ๊บผมได้ก็ต้องวิ่งไล่ตามเสี่ยวเกอที่แบกผมบนหลังแล้วพาวิ่งหนีไปรอบเวทีอยู่หลายนาทีเลยนะฮะ เสี่ยวฮัวหอบแฮ่กๆ หน้าก็แดงก่ำ ท่าทางจะเหนื่อยมาก ส่วนเสี่ยวเกอถึงจะทำหน้านิ่งๆ แต่ผมแอบเห็นหน้าผากของเสี่ยวเกอมีเหงื่อเต็มไปหมด

         ผมเองก็เหนื่อยมากฮะ ถูกแบกอยู่บนหลังเสี่ยวเกอที่วิ่งไปมารู้สึกมึนมากเลย แถมตอนท้ายที่เสี่ยวฮัวพุ่งเข้ามาจุ๊บแก้มผมเต็มแรงก็ทำให้ทั้งผมและเสี่ยวเกอล้มลงกับพื้นทั้งคู่ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าแก้มยังช้ำอยู่เลยฮะแต่ผมไม่กล้าบอกเสี่ยวฮัวเรื่องนี้เพราะดูท่าทางเสี่ยวฮัวจะดีใจมากที่จุ๊บผมสำเร็จ ผมไม่อยากให้เสี่ยวฮัวต้องรู้สึกผิดเพราะผมรู้ว่าเสี่ยวฮัวไม่ได้ตั้งใจทำผมเจ็บ

         แต่ที่แย่คือชัยชนะของเสี่ยวฮัวทำให้ผมต้องทนให้เสี่ยวเกอจิ้มแก้มช้ำๆ ตลอดทางกลับบ้านนี่สิฮะ ฮือ

         ก่อนกลับบ้านผมแอบเห็นอาสามกับพี่เฮยแลกเบอร์มือถือกันด้วยล่ะฮะ เห็นว่าพี่เฮยจะส่งวิดีโอที่ถ่ายละครไว้ให้อาสาม เห็นทั้งสองคนดูจะสนิทกันแบบนี้ผมก็รู้สึกกลัวขึ้นมายังไงก็ไม่รู้สิฮะ...

         ที่แน่ๆ หลังจากนี้ผมว่าผมจะไม่แสดงละครแล้วล่ะฮะ เป็นดารานี่มันเหนื่อยจริงๆ เลยนะเนี่ย

=========================================================================================

บันทึกเสี่ยวเสียแห่งอนุบาลลูกเจี๊ยบตอนที่ 3 มาแล้วค่ะ ต้องขออภัยที่ล่าช้าเพราะเราติดงานการ์ตูนกับนิยายอีกเรื่องอยู่ กว่าจะเคลียร์ได้มันกินเวลามากไปหน่อย แหะๆ ภาพประกอบฝีมือ Thursday's Muse น้องเราตามเคยค่ะ รายนั้นฝากขอโทษว่าอาจลวกๆ ไปหน่อย เดี๋ยวจะวาดแก้ใหม่ให้ดีกว่านี้ในฉบับตีพิมพ์ค่ะ (แถมยังขอติดภาพประกอบตอน 2 เอาไว้ก่อนด้วย น่าตีจริงๆ )

อ่านแล้วทิ้งคอมเม้นท์ไว้ให้ด้วยจะดีใจมากค่ะ

[mama moosap]

หมั่นไส้ม้าเสี่ยวเกอ...

สรุปนี่เสี่ยวฮัวเป็นผู้ชายเขารู้กันหมดเลยยกเว้นนายน้อย ไม่ไหวนะคะนายน้อย

เทียนเจินนี่มันเทียนเจินจริงๆ!

สนุกมากค่า ><!

[Eli-kun]

สงสารอาหนิงแฮะ จริงๆ อยากเห็นอาหนิงเป็นสโนว์ไวท์เหมือนกันนะ แต่ถ้าเสี่ยวเสียเป็นเจ้าชาย ไม่ว่าใครจะเป็นสโนว์ไวท์ ม้าเสี่ยวเกอก็คงไม่ยอมปล่อยลงจากหลังง่ายๆอะ 55555555555555

พี่แว่นดำเป็นที่รองรับอารมณ์ของเสี่ยวฮัวตลอด แต่ดูเหมือนเจ้าตัวเขาจะชอบ งั้นก็ไม่เป็นไร

เทียนเจินตามคนอื่นเขาไม่ค่อยจะทันเลยนะน้องจ๋า

ปล. ภาพประกอบน่ารักมากค่ะ <3

[CaiQing]

ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณมากค่า ดีใจที่ชอบนะค๊า ตอนนี้เราสนุกกับตาแว่นดำมาก อีตาเฮยเสียจื่อนี่มันมาโซฯ จริงๆ นะเนี่ย