[Trans] ยามนี้...ที่นั่น #จางฉี่หลิ่ง

[anurakbeer]

#ยามนี้...ที่นั่น
#จางฉี่หลิง

เขาสูญเสียสัมผัสของเวลาไปแล้ว

ไม่มีวันมีแสงสว่างชั่วกาลนาน

เขาได้ยินเสียงน้ำหยด นั่นคือวิธีนับเวลาเพียงหนึ่งเดียว

ปีนี้ จะสิ้นสุดแล้วสินะ

เมื่อก่อน สมัยอยู่ในตระกูล เทศกาลวันตรุษจีน ก็มีการแขวนโคมผูกโบว์เช่นกัน โดยเฉพาะในเรือนหลังนอกจะยังมีบรรยากาศของความปีติสุข แต่บรรยากาศพวกนี้ส่วนมากไม่เกี่ยวข้องกับเขา ความจริงไม่เกี่ยวข้องกับเด็กๆ คนอื่นๆ ในเรือนหลังในเช่นกัน ประตูเรือนหลังในเป็นเหมือนสิ่งปลูกสร้างที่ตายไปแล้วเสมอ แสงไฟอันหมองหม่นถูกหอคอยและรั้วกำแพงที่สูงใหญ่ห้อมล้อมอยู่ในพื้นที่ปิดตายที่ลมไม่เข้า เหมือนกับซากศพของสัตว์ยักษ์ดึกดำบรรพ์

นี่เป็นสัมผัสอันแปลกประหลาด คนทั่วไปเริ่มจากความไม่รู้ จากนั้นอาศัยการเปิดตัวเอง สัมผัสโลก ไปเปิดรับความรู้ แต่คนในตระกูลของเขา อาศัยการปิดตัวเอง ปิดกั้นอย่างไม่รู้จบ ความทรงจำที่พกออกมาจากท้องแม่ จึงเริ่มปรากฏ

นี่คือชะตากรรม เรื่องราวที่เขาต้องทำในชีวิตนี้จะค่อยๆ ปรากฏขึ้นในสมองช้าๆ เขามิอาจขัดขืน ข้อมูลใดๆ ก็ตามจากภายนอกจะถูกกลบกลืนไปด้วยความทรงจำที่ลิขิตไว้แล้วตั้งแต่เกิด เขาคิดจะรั้งสิ่งที่ตนทะนุถนอมมากที่สุดเอาไว้ ต้องผจญกับความเจ็บปวดอันแสนสาหัส

คนในตระกูลเขาเรียกตระกูลตัวเองว่าคนเลี้ยงแกะ เรื่องราวซึ่งความทรงจำอันปรากฏขึ้นในสมองของพวกเขาสั่งให้ไปทำนั้น จะเปลี่ยนแปลงอะไรมากมาย คล้ายกับว่าในทางลับๆ มีพระเจ้าเข้ามาวุ่นวายกับพัฒนาการของโลกใบนี้ ผ่านวิธีการนี้

ความทรงจำเกี่ยวกับเทศกาลนี้เมื่อตอนนั้น ถูกความทรงจำนับครั้งไม่ถ้วนกลบทับเป็นเสี้ยวเศษ เขาคล้ายกจะจดจำลูกกวาดได้ลูกหนึ่ง ลูกกวาดที่ใครเป็นคนให้เขา นิ้วมือที่ยาวสั้นเท่ากันห้านิ้ว สีของลูกกวาดสดแสดเหลือเกิน อยู่ในเรือนหลังใน ไม่ได้พบเห็นสีอันสดแสดเช่นนี้ ยกเว้นคราบเลือด
ถ้าตอนนี้มีลูกกวาดคงดี

ในความมืด เขาได้ยินเสียงในสมองของเขาอีกแล้ว มุ่งตรงไปยังลูกกวาดนั่น

อย่าลืม สิ่งเหล่านั้นจงอย่าได้ลืม เวลาใกล้จะถึงแล้ว เขาต้องจดจำ แม้เพียงแค่เสี้ยวเวลาก็ตามที


ป.ล.

เหมือนจะเป็นตอนพิเศษ ที่หนานไพ่ฯ เขียนให้กับตัวละครแทบทุกตัวเนื่องในวันตรุษจีนนะครับ เนื่องจากไม่มีหัวมีท้าย และมีภาคพิเศษคั่นกลางอีกหลายตอน รายละเอียดในบทความแปลนี้ อาจยังไม่สมบูรณ์

อีกอย่างคือ ต้นฉบับเป็นการพิมพ์ลงโซเชี่ยล ไม่ได้ผ่านกระบวนการบรรณาธิการที่เข้มงวด ผมตรวจพบคำผิดที่ชวนงงประปราย บางคำเดาคำที่ถูกต้องได้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะมี "คำผิด" ที่เนียนมาหรือไม่ คำแปลบางส่วนจึงอาจยังอ่านแล้วงงๆ

อนึ่งจะพยายามแปลของคนอื่นมาด้วย ตามกำลัง

อ้อ ผมพลาด ออฟฟิเชียล อะไรไปบ้างอ่ะ (ผมตามแต่ทาง Fan Page มากกว่า Weibo อ่ะ)

[souless_angel]

กรี๊ดดดดดดดดดดด ขอบคุณค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
//นอนรอของคนอื่นนนน
ขอเสี่ยวฮัวก่อนได้หมายยยยย
ฮืออออ สงสารเสี่ยวเกออะะะ
อย่าลืมนะะะะะะ (มโนว่าอย่าลืมนายน้อย ฟฟฟฟฟ)

ปล ไม่น่าจะพลาดอะไรไปนะคะ
คิดว่าบทความที่ออกมาน่าจะยังไม่สมบูรณ์เลยดูงงๆ มั้ง
(แบบบของซื้อของขายอะ มาลงก่อนหมดคนอาจจะไม่ซื้องี้ป่าวคะ)
รอเรื่องสั้นตรุษจีนออกคงจะได้อ่านเต็มๆ อะค่ะ
(มั้งงง)

[DarkAki]

โฮฮฮฮฮฮ

เสี่ยวเกอออออ TOT //กรีดร้องโหยหวน

นายน้อยค่ะ ตอนมารับเสี่ยวเกอ

อย่าลืมเอาลูกกวาดมาด้วยนะ

เสี่ยวเกอจะได้จำได้ // ถือถุงกาวอย่างเหนียวแน่น

ขอบคุณค่าาาาาา

[Duke_of_Florence]

นี่คือชะตากรรม เรื่องราวที่เขาต้องทำในชีวิตนี้จะค่อยๆ ปรากฏขึ้นในสมองช้าๆ เขามิอาจขัดขืน ข้อมูลใดๆ ก็ตามจากภายนอกจะถูกกลบกลืนไปด้วยความทรงจำที่ลิขิตไว้แล้วตั้งแต่เกิด เขาคิดจะรั้งสิ่งที่ตนทะนุถนอมมากที่สุดเอาไว้ ต้องผจญกับความเจ็บปวดอันแสนสาหัส

เจ็บปวดกับประโยคนี้เหลือเกิน หมายความว่าไม่ว่าจะมีความทรงจำที่ดีมีค่าแค่ไหน สักวันก็ต้องลืมไป ถูกกลบฝัง แต่ภารกิจ สิ่งที่ต้องทำยังไงก็ไม่มีทางลืม โฮ สงสารเสี่ยวเกอ ต้องทำยังไงถึงจะมีชีวิตแบบคนธรรมดาเขาได้บ้าง

ต้องไม่ลืมนะ ต้องไม่ลืมสิ เสี่ยวเกอสู้ๆ เอาใจช่วย ถ้าแบบเสี่ยวเกอไม่ลืมขึ้นมาจริงๆ เอาชนะโชคชะตาได้นี่คงกร๊าวน่าดู >///<

ตระกูลจางเป็นอะไรที่รันทดจัง เหมือนถูกกำหนดเส้นทางชีวิตมาเลย เกิดมาในตระกูลนี้ก็ต้องมีชะตาชีวิตแบบนี้ แล้วความสุขอยู่ที่ไหน ไอ้เรือนมืดๆไม่ที่เคยมีงานฉลองนั่นมันอาร๊ายยยยยย ToT

ตอนพิเศษพวกนี้นี่อ่านแล้วมีแต่เครื่องหมายคำถาม คุณหนานไพ่ฯ เขียนมาคลุมเครือแบบนี้ยิ่งทำให้อยากรู้เข้าไปใหญ่ กัดผ้าเช็ดหน้า ใครเป็นคนให้ลูกกวาดกับเสี่ยวเกอ นิ้วมือทั้งห้ายาวเท่ากัน เป็นเด็กหรือเปล่า ให้ขนมให้ลูกกวาดอะไรพวกนี้ด้วย 555 เขาหรือเธอคนนั้นคือใครกัน

อยากมโนว่าเป็นอู๋เสีย สูดดมกาวอย่างเต็มที่ แต่บางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้ง่ะ ._.?

อ่านแล้วมันหน่วงแบบแปลกๆค่ะ อยากให้วันสัญญาสิบปีมาถึงเร็วๆ ไม่ว่าบทสรุปของเสี่ยวเกอจะออกมาเป็นยังไงก็ตาม แค่อยากให้เขาได้หลุดพ้นจากเรื่องพวกนี้ซักที ขอบคุณคุณเบียร์สำหรับคำแปลมากๆค่ะ

[Malangporyim]

เสี่ยวเกออออออออออออ /ร้องไห้ใส่รัวๆ
พอได้อ่านมุมมองเสี่ยวเกอ (น่าจะเป็นครั้งแรกที่อฟช.มอบให้ 555) แล้วรู้สึกว่ายังดีนะ ที่พี่แกยังไม่ม่องไปเสียก่อน 5555

แต่พออ่านไปสักพัก ความหมายในเรื่องเพิ่งซึมเข้าสมอง ฮรือ ชีวิตนายดราม่าเป็นบ้าเลยค่ะ นี่มันนิยายแฟนตาซี 55555

เขาคิดจะรั้งสิ่งที่ตนทะนุถนอมมากที่สุดเอาไว้ ต้องผจญกับความเจ็บปวดอันแสนสาหัส

รั้งอะไรคะ ทะนุถนอมอะไรคะ เสี่ยวเกอ อิอิอิอิ *ขอด้วงมโนแป๊บนะคะ* พรากกกก

คุณหนานไพ่มาไม้นี้ อุดทุกช่องในเรื่องได้หน้าตาเฉยเลยนะคะ ความทรงจำหายไปได้ยังไง กลับมาตอนไหน ทำไมไม่ยอมอธิบายอู๋เสีย พี่เมินหายไปทำอะไร พี่เมินรู้ได้ยังไง เล่นไม้นี้รอดทุกคดีเลยค่ะ นิยายแฟนตาซีนี่มันแฟนตาซีจริมๆ /โดนตี

อ่านจบแล้ววิ่งไปกรี๊ดอัดใส่เพื่อน โฮฮฮ นี่มันผิงเสียมากกกกก TT w TT แง ชอบบบ ดราม่าแท้หนอ

ฮือ ขอบคุณสำหรับคำแปลค่ะคุณเบียร์ ขอปูเสื่อรออ่านคนถัดไปนะคะ

[netsunokaze]

เสี่ยวเกออออออออออออ //โหยหวน
ชีวิตนายมันดราม่าตับแตกมากก รออีกนิดนะเสี่ยวเกอ เดี๋ยวนายน้อยสามจะไปรับบบ

[ziaziany]

เสี่ยวเกออ ทำอะไรอยู่วว
อยากรู้จริงๆค่ะว่าตรงที่เสี่ยวเกออยู่ตอนนี้เป็นยังไง ทำอะไรอยู่กันนะ
แต่จากที่อ่านในตอนนี้คงเหมือนอยู่ในโลกมืด แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่ปลอดภัยนะคะ U___U
ไม่รู้ว่าใครเป็นคนให้ลูกกวาดกันแน่ แต่ยังไงก็ขอให้เสี่ยวเกอมีความหวังต่อไปนะ

ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านนะคะ ทั้งของเสี่ยวเกอ แล้วก็ของคนอื่นๆด้วยค่ะ

[SilverCloud]

ก่อนอื่นก็ขอขอบคุณคุณเบียร์ที่แปลมาให้อ่านมากเลยนะคะ ฮรืออออออ
หลังประตูนั่น เสี่ยวเกอยังมีความทรงจำก่อนเข้าไปได้อยู่สินะคะ (มโนเอาจากที่อ่าน) เหมือนจะเริ่มนึกเรื่องราวเก่าๆ เกี่ยวกับตัวเองออกทีละน้อย แบบนี้ภาคสองเรา(และนายน้อย)คงมีโอกาสทราบเรื่องราวเกี่ยวกับพ่อกิเลนคนนี้บ้างแล้วสินะคะ

[hnee]

โถ่....เสี่ยวเกอ อ่านเสี่ยวเกอทีไรมีแต่ความสงสารเต็มไปหมด ให้ตายสิ! ตระกูลนี้คือข้ารับใช้พระเจ้ารึไงเนี่ย มีการเกิดความทรงจำของภาระหน้าที่ผุดขึ้นมาในสมองเอง ไม่ยอมให้มีความทรงจำอื่นเข้ามามีอิทธิพลอีก

[temslaw]

โอ๊ะโอ๋ ดีจริง ได้อ่านความคิดนายเมิน

ชะตากรรมน่ารันทด ยิ่งพูดถึงเรื่องลูกกวาดยิ่งน่าสงสาร เสี่ยวเกอเอ๋ย T_T

[Yuwadee Wana]

อ๊ากกกกก กรีดร้องอย่างโหยหวน มันเศร้าเกินไปแล้วววววว
เสี่ยวเกอน่าสงสารเกินไปแล้ว
นายน้อยยยยยย รีบมารับเสี่ยวเกอด่วนค่ะ

มีความรู้สึกเหมือนว่า คนสกุลจางมีโปรแกรมล้างสมอง แล้วจัดการเซ็ตอัพอะไรที่ต้องการให้ทำลงไปในหัวลูกหลานเลยแหะ
พวกเขาจะจดจำได้แต่ภารกิจที่ต้องทำ ไม่ต่างอะไรกับเครื่องจักรที่ไร้ชีวิตจิตใจ
ถ้าเสี่ยวเกอไม่ได้มาเจอนายน้อย ชีวิตของเสี่ยวเกอคงจมหายไปกับกระแสของกาลเวลา จะมีใครที่ยังจดจำ "จางฉี่หลิง" คนนี้ได้บ้างไหมนะ
แต่เพราะมีนายน้อย สิ่งเชื่อมโยงเดียวบนโลกใบนี้ของเสี่ยวเกอ ทำให้เสี่ยวเกอยังคงมีความหวังความหวังที่จะกลับมาเป็น"มนุษย์" ไม่ใช้เครื่องจักรของตระกูล

เสี่ยวเกอ อดทนไว้นะคะ นายน้อยกำลังจะไปช่วยแล้วค่ะ

[Erh]

อ่านพาร์ทนี้แล้วสงสารนายเมิน
การลืมสิ่งที่ไม่อยากลืมนี่มันทรมารณจริงๆนะ ยิ่งอิตอนพยายามจำพยายามนึกให้ออกแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกเนี่ยมันทรมาณมากนะ ถ้าเราเป็นนายเมินเราคงไม่นิ่ง คงทุรนทุรายน่าดู ชะตากรรมชีวิตนายเมินนี่ช่างอาภัพจริงๆ เอาใจช่วยสุดๆ

[annminki]

ปีนี้แล้วสินะ ที่จะได้เจอกับหวานใจ #ผิด

[murasaki]

ปีนี้แล้วสินะที่จะได้พบกันแต่..................... คนเขียนยังไม่ยอมเขียนเลยอ่าแบบนี้ปีไหนหนอเราจะได้เห็นวันที่2คนนี้พบกัน

[Rozenkreuz]

โอ้ยยยยยยยย น้ำตาไหลพราก
ด้วงอยากวิ่งอัดใส่ประตูบ้าให้พังหาชิ้นซ่อมไม่ได้ ฮรืออออ
เอาให้มันสูญเสียระบบรีเซ็ตสมองไปเลย อ๊ากก ไอประตูดราม่า ไอประตูอัปมงคล โกรธ บังอาจมาขวางกั้นระหว่างนายน้อยกับเสี่ยวเกอ ด้วงจะไม่ทน //ไม่ทนแล้วทำไรได้
เศร้าหนักกว่าเดิม แง

[prince501]

ร้องไห้หนักมาก ทำไมชีวอตของเสี่ยวเก้อต้องกินมาม่าตั้งแต่เริ่ม กินมาม่าหมายถึงดราม่านะคะ โฮกกกกกกกก ลูกกวาดมันคือสิ่งเดียวที่จำได้เหรอเตง งั้นเดี๋ยวเค้าบอกนายน้อยให้นะ รับรองนายน้อยเหมาซื้อให้ทั้งโรงงานเลย ฮือออออ

[natsu]

.. เสี่ยวเกอ ...

เป็นเหมือนสีดำ ที่มีแต่ความมืดมิด ไร้หนทาง และไร้ตัวตน

แม้นแสนเก่งเพียงใด  แต่กลับไร้ซึ่งความรู้สึกถึงความเลิศเลอนั้นของตนเอง

หากเพียงคน ๆ เดียวเท่านั้น ที่ให้แสงสว่าง และให้ความสำคัญซึ่งกันและกัน

เพียงคน ๆ เดียวเท่านั้น ที่อยากจะทะนุถนอมไว้ข้างกายเพียงเพื่อความสว่างสดใสนั้นได้ส่องถึงตนเอง

เพียงคน ๆ เดียวเท่านั้น ที่แม้นยามที่อยู่ในมืดมิดเพียงใด ก็ยังคงเป็นความหวัง และความโหยหาหนึ่งเดียวในชีวิต

ลูกกวาดสีสวย เปรียบดั่งริมฝีปากสีแดงสด ที่แสนหวาน

หากถึงวันแห่งพันธะสัญญาที่เป็นจุดหมายของเราสอง

คงได้ลิ้มลองความหวานล้ำนั้นดั่งใจหมาย

หากแต่ยามนี้ คงทำได้เฝ้ารอถึงวันนั้นด้วยความรัก และทั้งหมดของหัวใจ


......

[Eli-kun]

ดราม่าไปอีก สงสารเสี่ยวเกอ T__T
อ่านแค่ตอนนี้ทำเอาหวั่นๆว่าจะแบดเอนด์เลยนะ แบบว่าออกประตูมาความจำเสื่อมหรือตาบอดมองไม่เห็นแสงสว่างไปตลอดกาลไรงี้

ตามความรู้สึกเรา คนที่ให้ลูกกวาดน่าจะไม่ใช่อู๋เสีย เพราะเท่าที่อ่านมาไม่เคยมีตรงส่วนไหนบอกเลยว่าอู๋เสียเคยให้ขนมนมเนยหรือลูกกวาดลูกอมกับเสี่ยวเกอ ถ้าประมุขอยากจะบอกว่าเป็นอู๋เสียจริง น่าจะใบ้ให้คนอ่านนึกออกง่ายกว่านี้ ดังนั้นตรงนี้เราเลยเดาว่าเป็นคนอื่น อีกอย่างอู๋เสียก็ไม่ได้มีนิ้วมือยาวเท่ากันห้านิ้ว จะว่าเคยเจอกันมาก่อนตอนอู๋เสียยังเด็กก็ไม่น่าใช่อีก เพราะต่อให้เป็นมือเด็ก ก็ไม่มีทางยาวเท่ากันห้านิ้ว ดังนั้นจึงเดาว่าน่าจะเป็นมือของคนที่มีลักษณะแบบนี้เป็นพิเศษเลยมากกว่า อาจจะเป็นจางอะไรสักอย่างที่นิ้วยาวห้านิ้วล้วงโลงนกหวีดในเล่ม 4 หรือเปล่า และถ้าสังเกตจากบริบทรวมๆ มีการกล่าวถึงเรือนหลังในหลังนอกของบ้านสกุลจางด้วย ดังนั้นเหตุการณ์นี้น่าจะเกิดขึ้นในอดีตของเสี่ยวเกอสมัยที่ยังอยู่กับบ้านสกุลจาง เดาเอาล้วนๆ

ไม่มีอะไรทำเลยมานั่งสิเคราะห์เล่นๆ หึหึ
อีกหนึ่งปริศนาที่คุณหนานไพ่คงไม่คิดเฉลยไปตลอดกาล มั้ง

[arshura09]

ตระกูลจางผู้ถูกเลือก เด็กน้อยฉีหลิงผู้ถูกเลือก
"ผู้เลี้ยงแกะ"แห่งพระเจ้า
ผู้รับบัญชาแห่งสวรรค์
ทุกสิ่งทุกอย่างจึงไม่สำคัญไม่ว่ามันจะเป็นอะไร
ราวกับมิใช่"มนุษย์"

ก่อนนี้ เหมินโหยวผิง อาจยินยอมให้ทุกสิ่งถูกพัดพาไป
แต่ "ลูกกวาด"สีสวย ในวันนั้นคือสิ่งที่อยากจดจำ
สิ่งเดียวที่ผูกพันเขาไว้กับความเป็นคนธรรมดา

หนึ่งหยดน้ำ หนึ่งเวลา ร่วมสิบปี
ขอให้ได้พบพานลูกกวาดนั้นนะ เสี่ยวเกอ